#OLT24 - Corinne Bailey Rae, Ão - Toverkollen doen regen en zorgen vergeten

Openluchttheater, 20 augustus 2024

De geur van petrichor was al lang weggespoeld toen we ons richting Deurne begaven, maar de magie zou verrassend lang duren, ondanks de aanhoudende plensregen. Toverkollen van dienst waren ons eigen Ão en de Engelse voormalige soul-superster Corinne Bailey-Rae.

Ão betoverde ons vorig jaar al met het ongelooflijk knappe album ‘Ao Mar’, en bewees nog maar eens van internationale klasse te zijn. De band speelde vorig weekend nog op Pukkelpop in een goed volgelopen tent, maar liet het niet aan het hart komen dat er nu slechts een paar tientallen moedigen de plensbui trotseerden om zich te laten onderdompelen in de bezwerende mix van roots en elektronica die de band serveert.

Fijne regendruppeltjes werden tot op het podium gejaagd door de wind. “Het voelt alsof ik op een schip sta dat tegen een golf aanbeukt,” zei zangeres Brenda Corijn met een twinkel in de ogen, en ze legde meteen de link naar het album waaruit de band na een jaar nog steeds put (‘Ao Mar’ betekent: naar zee, n.v.d.r.).

Ook de zin “I see the drips drawing circles” uit Tea was toepasselijk, maar van opener Vazio tot meest recente single en afsluiter More vergaten wij meermaals de regen, en werden we meegevoerd naar warmer oorden waar de zee het strand kust net zoals hier technologie, saudade en fado elkaar innig omhelsden.

We waren eerlijk gezegd ook voor Ão gekomen en zagen Corinne Bailey Rae een beetje als extraatje. Maar mensen toch, wat werden wij verrast door deze geweldige zangeres en haar band! De nu vijfenveertigjarige zangeres hoeft dankzij Put Your Records On, dat triple platina behaalde, waarschijnlijk niet eens meer te werken en ze brengt ook maar om de zes à zeven jaar een album uit, maar wat een performance leverde ze hier af!

Het begon nochtans allemaal wat mellow met Been To The Moon, Closer en tegelplakker Breathless, waarin Rae verschillende kanten van de liefde bezong, een dampend potje thee naast zich. “Ik ben gekomen om wat oude en nieuwe songs te spelen, een paar favorieten van mezelf en hopelijk misschien ook een paar favorieten van jullie,” zei ze vriendelijk. En ze bedankte ons allemaal om het weer te trotseren.

Voor de eerste opwinding zorgde vreemd genoeg het nog tragere Til It Happens To You, dankzij de geweldige gitaarsolo van Kyle Bolden die zijn (roze!) instrument voor het eerst geselde. Ook huidige echtgenoot Stephen Brown deed op toetsen een lekkere duit in het zakje. Graag meer van dat, dachten we.

“Mijn haar is een regenmonitor,” grapte ze over de afro die ze met trots draagt, maar die bij vochtig weer nog meer krult dan anders. Black power is voor Rae, die nochtans pas op het eind van de jaren zeventig geboren werd, heel belangrijk. Getuige daarvan is haar meest recente plaat ‘Black Rainbows’, een album geïnspireerd door haar bezoek in 2017 aan Stony Island Arts Bank in Chicago, een archief, bibliotheek, speelruimte en kunstgalerij voor zwarte cultuur, literatuur, muziek en geschiedenis.

Maar voor we daarin doken, eerde ze nog eens een van haar helden met haar r&b-versie van Is This Love. Mooi en lieflijk, maar wij prefereren toch de versie van Bob Marley zelf. En net toen we vreesden af te haken, gebeurde het. Met The Blackest Lily, een funky motherfucker van op ‘The Sea’, strooide Rae wat peper in het gat van haar set en beukte drummer Miky Wilson er voor het eerst lekker op los.

Maar dat was nog niets in vergelijking met het punkige New York Transit Queen, van het vorig jaar verschenen ‘Black Rainbows’. De song is een ode aan de vleesgeworden American Dream en aan zwart rolmodel Audrey Smaltz, een eenvoudig meisje uit Harlem dat op haar zeventiende (in 1954) tot Transit Queen werd gekozen dankzij een foto van Wilson G. Marshall (die ook enkele legendarische foto’s nam van Martin Luther King jr.) en later een geweldige carrière uitbouwde in de modewereld.

Terwijl ze de inspiratie voor de song uit de doeken deed, fonkelden Bailey Rae’s ogen even fel als die van de “hellraiser” op de oude foto en toen ze hem bracht, stoer met een elektrische gitaar omgegord, één voet op het drumplatform, transformeerde ze terug in de jonge riot grrrl die ze vroeger was.

En ze ging door op dat elan. Met He Will Follow You With His Eyes hekelde ze de schoonheidsproducten die zwarten vroeger een lichtere teint en sluike haren moesten geven, en met Earthlings bracht ze een ode aan haar psychedelicahelden Funkadelic, Sun Ra Arkestra en Parliament. Het vuur laaide hoog op en toch moesten we nog altijd het hoogtepunt krijgen.

Dat volgde in een meer dan twintig minuten durende versie van Put It Down, ook al een song van dat laatste album. Het is een nummer over het loslaten van je zorgen, geïnspireerd op een house party in Chicago op een koude nacht, waarop iedereen zijn zorgen wegdanste. Ook vanavond gebeurde dat met een geweldige saxpartij door Aaron Burnett en Bailey Rae die de microfoon overliet aan haar geweldigde backingzangeres Alita Moses. Bailey Rae begaf zich midden in het publiek om daar iedereen aan te zetten tot meedansen alsof er geen morgen meer zou volgen.

En ja, ze speelde haar twee grootste hits ook nog, maar dat waren slechts toetjes voor de mensen die speciaal gekomen waren voor Put Your Records On en Like A Star. Dat publiek kreeg er maar niet genoeg van en riep de band terug. Die suste eerst de gemoederen met Trouble Sleeping, maar rekte dan de betovering toch nog tot ruim over het voorziene einduur met meezingmoment Green Aphrodisiac.

Jong en oud, wit en zwart, alle genders… iedereen was één tijdens de show van Corinne Bailey Rae. Een geweldige prestatie, al was het maar voor even. Dit is er eentje om mee te nemen.