OLT19: Tindersticks - Grandioos subtiel en subtiel grandioos

Rivierenhof, 11 juli 2019

We leven in een heerlijk gek muzieklandje: de ene avond kan je Rammstein alles bij elkaar zien beuken in hun eigen circus en letterlijk de volgende dag kan je het absolute tegendeel daarvan beleven: Tindersticks stonden voor de derde keer in tien jaar tijd in het Openluchttheater Rivierenhof in Deurne en dat beviel Stuart A. Staples duidelijk. “It’s great to be back. You should be happy you have this place”, zei hij, alvorens aan het concert te beginnen dat een handleiding vormde bij grandioze subtiliteit. Of subtiele grandiositeit.

Er zijn net wat nieuwe data aangekondigd voor Tindersticks in ons land. Zo komen ze in januari 2020 naar de Democrazy in Gent en in april van volgend jaar voor de eerste keer in vijftien jaar nog eens naar de AB. Er zit dus vast en zeker een nieuw album aan te komen (het zou er nog voor eind dit jaar zijn) en ook in de setlist in het Rivierenhof zaten enkele nieuwe songs. Dat lijkt dan ook de voornaamste reden voor de huidige zomertournee: warmlopen voor wat komen gaat.

Eerlijk gezegd kan het ons niet schelen: al touren de heren puur en alleen omdat ze geld nodig hebben, dan nog gaan we kijken. We zien het hen trouwens niet doen, buigen voor het geld, want al twaalf albums (de komende meegerekend) en vijfentwintig jaar lang houden Tindersticks min of meer vast aan hetzelfde geluid. Nooit hebben ze trends gevolgd, waardoor ze nooit hip zijn geweest, maar net daardoor draaien ze vandaag nog mee alsof er in al die tijd helemaal niets veranderd is in de wereld.

Dat was trouwens het best te merken toen Blood, een nummer van de debuutplaat uit 1993 vlak voor een nieuw nummer werd gebracht: nergens was een stijlbreuk te horen. En zo hebben we het graag. Die nieuwe nummers bevielen dus ook, wat ons al doet uitkijken naar het nieuwe album. Old Man’s Gait  was prachtig verhalend en kon al op applaus rekenen alvorens het nummer blijkbaar helemaal gedaan was. Waarna Stuart, als de beleefde man die hij is, eerst even bedankte voor het applaus en dan zei “I’m just gonna do another piece, otherwise it’s just kinda hanging there”, waarna hij effectief nog een stukje toevoegde en dan weer bedankte voor het applaus.

Willow, een andere nieuwe, gemaakt met acteur Robert Pattinson voor de film 'High Life', was zo heerlijk zacht dat de krekels in het Rivierenhof als extra versiering dienden en – iets vervelender – dat we letterlijk elke voetstap hoorden van wie even om iets te drinken ging. En Pinky In The Daylight, dat was een soort van 'Duizend Terrassen In Rome' voor melancholisch aangelegde mensen. Want dan zijn Tindersticks natuurlijk op hun best: wanneer ze het meest triest zijn. Zo bewees Factory Girls (2010) dat de recentere platen van Tindersticks zeker geen minder werk bevatten. De subtiliteit van deze song sloot aan bij iets dat Nick Cave had kunnen maken en het zinnetje “It's the wine that makes me sad / not the love I've never had”, was het mooiste van de avond.

Dat ook Tindersticks zelf van het recente materiaal houden, bewees de setlist. Van ‘The Something Rain’ (2012) zaten vier nummers in de setlist en die behoorden niet zelden tot de hoogtepunten. Medicine is sowieso één van onze favoriete nummers, die riff van Hot Chocolate's Emma blijft heerlijk thuishoren in Show Me Everything. Ook het meest recente album ‘The Waiting Room’ bleek onverslijtbaar goed: Like Only Lovers Can zat vroeg in de setlist en zorgde daar meteen al voor de juiste sfeer en We Are Dreamers! was één van de zeldzame momenten waarop het tempo een ietsje omhoog werd gebracht, al hadden de heren eerder al met de aangename verrassing Her ook al bewezen dat ze kunnen rocken, als ze dat echt willen.

Tijdens afsluiter What Are You Fighting For? gebeurde er iets vreemds: een aantal fans kwam recht uit de stoel, ging naar voren en plaatste een dansje op een nummer waarop amper te dansen valt. I don't dance, I'm from that town in 'Footloose'. Dus we deden zelf niet mee, maar het was wel fijn om te zien.

Tindersticks is een groep die het belangrijk vindt om een song tot in de details te doen kloppen. En dus kan een tamboerijn, een xylofoon of een stille eenvoudige noot op de piano het verschil maken. Dat was misschien wat we nog het meest waardeerden aan de avond: die aandacht voor detail. Dat het Openluchttheater uitverkocht was, bewijst dat Tindersticks door hun eigen ding te doen op de eigen voorwaarden een publiek hebben gevonden dat daar duidelijk ook op zat te wachten.   

Tindersticks speelden een subliem concert. Zoals ze eigenlijk altijd doen. Groots in de kleinheid en klein in de grootsheid. We zijn blij dat de wereld een groep als Tindersticks heeft. Wie ze nu gemist heeft: ga zeker kijken in Democrazy of in de AB. De anderen ook.