OLT19: Los Lobos - Mas y mas

Openluchttheater, 4 augustus 2019

Het zijn harde tijden voor een werkende mens. Of dat was tenminste zo voor ons op deze avond. Want daags nadien zou de plicht weer zijn bittere gil om aandacht slaken en dienden wij ons terug aan de arbeid te begeven. Maar gelukkig zorgde zowel de support- als de hoofdact voor zalvende klanken en werd de pijn toch iets draagbaarder.

Het was dan ook een genot om Bjorn Eriksson en Nathalie Delcroix, samen Eriksson Delcroix, een trip door de eigen catalogus te horen nemen en dat te combineren met een occasionele cajun-traditional. Het was een verademing om Delcroix te zien tolllen als een derwisj, als ze even de microfoon kon laten voor wat het was. Maar vergis u niet: haar stem blijft simpelweg magisch. En Eriksson liet de dobro (en andere gitaren) zinderen en zoemen in het amfitheater dat het een lieve lust was.

Zelfs al waren de songs duidelijk niet allemaal even opgewekt, dan nog kon je je laven aan de troost die ze boden. Lang geleden dat we nog zo genoten hebben van een voorprogramma (en ons zo geërgerd hebben aan het respectloze gekakel op de banken). Het enige wat nog ontbrak, was een krekelconcert tussen de nummers door en zompige moerastemperaturen. Maar daartegenover stond wel een prachtige parade van de halve band doorheen het hele OLT.

Enkele eenzame regendruppels deden alsnog een poging om euh... water in het eten te gooien, maar dat was zonder de hoofdact gerekend. Los Lobos viert met deze tournee het vijfenveertigjarige bestaan (“Some of us were about five years old when we started out”, gaf David Hidalgo nog schertsend mee) en geen regenbui zou dat in de weg staan. Een beter afscheid van de vakantie hadden wij ons alvast niet kunnen wensen.

Net omdat het hier een terugblik betrof, plukten de Amerikaanse Mexicanen (of misschien eerder andersom) liedjes uit de hele carrière, ingezet met een akoestisch hoofdstuk, dat geleidelijk zou overgaan in elektrisch geweld. Het toonde perfect aan dat rootsrock niet rootser kon zijn dan bij deze stilaan op leeftijd zijnde heren. Weinigen wisten de eigen traditie zo te verwerken in de catalogus als Los Lobos dat deed. En ook nu nog doen ze dat met veel plezier. Het was schitterend hoe het snarenplukkende viertal elkaar een brede lach gunde, toen deheropstart na de break in Colas feilloos lukte. En ook verder in de show werd er volop meestal woordenloos, maar breed lachend geconverseerd.

Aansluitend op het voorprogramma, wist ook deze band de miserie te brengen op een onweerstaanbare feelgood-manier, die het bijzonder moeilijk maakte om stil te blijven staan. En dan hebben we het echt niet (alleen) over enige bis La Bamba. Flitsende stemmen en al even spannend gitaarwerk maakte van een song als El Cuchipe een waar genot. En het was op zijn minst merkwaardig dat een platgespeelde traditional als Guajira Guantanamera toch een extra dimensie werd meegegeven. De dwarsfluit hier, de bassax daar en de accordeon elders waren bovendien ook nog eens pluspunten.

En dan moest het elektrische gedeelte nog komen. Op de vraag Will The Wolf Survive (met onverwacht basfantasietje) moeten ze nu stilaan toch een antwoord kennen en wat ons betreft is dat bevestigend. Maar ook werden wij weggeblazen door een fantastisch Saint Behind The Glass of de dans der gitaren die werd de pan uit swingde in The Valley. Dat naast Gene Vincent precies The Grateful Dead eer werd betoond met een cover van Bertha, was misschien niet meer dan logisch. Was die band ook niet op haar manier de verpersoonlijking van ongebreidelde rock-‘n-roll? 

Het beste bewijs van het plezier dat de heren beleefden aan dit concert en (bij uitbreiding deze tournee) was het feit dat de roadie van dienst David Hidalgo met handen en voeten moest duidelijk maken dat er om 23u een einde aan de show moest gemaakt worden, waardoor de bisronde diende beperkt te worden tot de obligate kuskensdans, uiteraard luid meegebruld door de fans.

We hadden meer dan één titel klaar voor dit concert. "The wolf will survive" was er één van. "Rootser dan roots" had ook gekund, maar uiteindelijk was er geen betere dan degene die je bovenaan dit verslag vindt. Bovendien was dat ook nog eens één van de rockende hoogtepunten.