OLT18: Elvis Costello & The Imposters - Goed voor de bloeddruk

Openluchttheater, 1 juli 2018

Drie keer zijn we begonnen aan een inleiding op dit verslag, terwijl die verdomde voetbalmatch op dat grote voetbalscherm in het Openluchttheater te zien was. Drie keer hebben we ze moeten wijzigen/schrappen. Dan maar geen inleiding over Koning Voetbal, we beperken ons gewoon tot het concert. En bedankt, beste Elvis Costello, het gaat uitstekend met onze bloeddruk. Nu toch!

Zelfs Napoleon Dynamite moest wachten tot de Rode Duivels Japan naar huis hadden gestuurd. En dat deed Elvis Costello naar eigen zeggen achter het podium, zonder tv. Maar het verloop van de wedstrijd kon hij zonder problemen volgen aan de hand van de kreten van de toeschouwers. Daar maakte hij dan ook fijntjes allusie op nadat hij al twee nummers in zijn gekende, rammelrockende stijl had afgevuurd.

Declan Patrick McManus was in elk geval bijzonder goed geluimd en altijd in voor een grapje; over zijn leeftijd bijvoorbeeld. "Ik ben nu tweeënveertig jaar oud", liet hij zich met een kwinkslag ontvallen na Clubland. En even verder zou dat dan zevenenvijftig worden. Het deed er ook niet toe, want de aanwezigen voelden zich eveneens opnieuw achttien (of zesendertig), toen ze songs als (I Don't Want To Go To) Chelsea of Oliver's Army konden meekwelen. Dan was leeftijd plotseling niet meer dan een cijfer.

Costello's stem had het moeilijk om de set door te komen (ondanks de thee en de kauwgom of pepermuntjes waarop hij kauwde), maar de muziek maakte dan weer veel goed. Zoals steeds was er geen enkel nummer dat niet hier of daar gewijzigd werd. Girls Talk (vooral bekend van Dave Edmunds) werd een nijdige rocker. Afsluiter van het eerste deel, het onvermijdelijke I Want You, werd geïnfuseerd met een stukje uit Ray Charles' I Believe To My Soul en Accidents Will Happen ("Nog een geluk dat ik dit niet moest zingen als het fout was gelopen met het voetbal" liet hij zich fijntjes ontvallen) bracht hij op een bedje van Steve Nieve's piano.

Opvallende extra's in de band waren de twee backingzangeressen Kitten Kuroi en Brianna Lee, die zorgden voor een soulvolle toets in songs als Tears Before Bedtime, dat van ballade naar gospelsong evolueerde. Om nog te zwijgen van de twee nummers die hij na de pauze solo met hen bracht: Allison (met een stukje van Smokey Robinsons Tracks Of My Tears in verwerkt) en het nagelnieuwe A Face In The Crowd, respectievelijk gebracht met enkel de backings, gitaar en vleugel als begeleiding. Die dames gaven vaste achtergrondzanger en bassist Davey Faragher stevige ruggensteun en waren op die manier absoluut een meerwaarde.

Na eerst dertien nummers in volledige bandopstelling en daarna zeven in beknopte vorm (met één of meer muzikanten als back-up), werd er nog een laatste keer uitgehaald met Pump It Up, dat naadloos overging in (What's So Funny 'Bout) Peace, Love And Understanding, waarmee de cirkel (en de band) opnieuw rond was.

En ja, het kraakte en piepte al eens; dat zul je ons niet horen ontkennen. Daar staat tegenover dat het spelplezier van de protagonisten en de beleving vanuit het OLT (al dan niet dankzij de Duivels) enorm waren.

Elvis Costello & The Imposters staan vanavond (3 juli) nogmaals voor een uitverkocht Openluchttheater Rivierenhof.