OLT18: Dweezil Zappa - Rake ode aan Zappa Senior

Openluchttheater, 25 juli 2018

Het thema van Dweezil Zappa’s avond in een volgepakt Openluchttheater? “It’s so fucking great to be alive”. Pa Zappa mag dan vijfentwintig jaar onder de zoden liggen, in het Rivierenhof werd er alleen maar gevierd. Met een oeuvre dat springlevend was in de handen van Dweezil en zijn veelzijdige zeskoppige band.

 

De eerste minuten voelden niet lekker. Publiek en muzikanten hadden tijd nodig om te acclimatiseren. Tijdens een hittegolf loopt het leven nu eenmaal wat trager. Maar ook de omstandigheden oogden vreemd: Zappa bij daglicht, zittend publiek, een kaal podium,… het wrong.

Pas vier nummers ver, met Flakes (‘Sheik Yerbouti’, 1980) en Fifty-Fifty (‘Over-Nite Sensation’, 1973) - die akelig leken op hun inmiddels klassieke studioversies  - sloeg de vonk over. Sloot je je ogen? Dan leek het of je luisterde naar een remix van de originele multi-track masters.

Dweezils band gedroeg zich als een kameleon. Zappa verzamelde tussen midden jaren ‘60 en begin jaren ‘90 talloze bezettingen rond zich, elk met hun eigen kleur. Zappa Junior slaagde erin om de geest van die line-ups op te roepen. Van synthklanken over een rijk areaal aan vocalen tot Zappa’s iconische gitaargeluid (met Gibson SG en halfopen wahwah-pedaal): elk detail zat juist - al neigden de stemmen soms wat te veel naar imitatie.

Dweezil had zelfs de nerveuze speelstijl van Frank volledig in de vingers - al hoorde je ook de invloeden van Steve Vai en Eddie Van Halen. En opvallend: net als zijn pa maakte hij zijn solo’s vaak boeiender door ze langer te maken, wat weinigen in de rockwereld gegeven is. Zo speelde hij tijdens Zoot Allures en slotnummer More Trouble Every Day de bladeren van de bomen.

Rond het midden van de show vond Dweezil het nodig om elk nummer in te leiden. Wat hij niet altijd meteen vond? De knop om zijn volgende gitaarinstelling te triggeren. Dat haalde het tempo er wat uit. "Shut up and play your guitar": dat zappaisme schoot door ons hoofd.  

De band bracht je in vervoering wanneer die de songs aaneenreeg. Zoals het blok van Flakes en Fifty-Fifty (met de maffe stem van zangeres Cian Coey, die Sal Marquez voortreffelijk kanaliseerde), het trio Zoot Allures (‘Zoot Allures’, 1976), Don’t Eat The Yellow Snow en Uncle Remus (beide van ‘Apostrophe’, 1974) en de bisronde rond liveplaat ‘Roxy & Elsewhere’ (1974) met het geweldige Cheepnis, Son Of Orange County en More Trouble Every Day.

Tussendoor bloemleesde Dweezil uit de obscure hoekjes van het repertoire. Zo passeerde een song die tot nog toe alleen op livebootlegs verscheen: een mengeling van Sleep Dirt en Black Napkins. Dweezils solo was zo mooi dat onze adem ervan stokte.

Florentine Pogen was nog zo’n briljant geheim. Nee, niet de overbekende albumtrack van ‘One Size Fits All’ (1975), wel de opgefokte allereerste versie, die niet op vinyl werd vereeuwigd. We kregen ook een stomend Call Any Vegetable, gebaseerd op de liveversie van ‘Just Another Band From L.A.’ (1972), inclusief het comedy-intermezzo dat Flo & Eddie destijds opvoerden.

Met de vingers in de neus speelde drummer Ryan Brown dan weer de solo The Black Page #1, het beruchte ‘buisvak’ voor drummers die bij Zappa op auditie kwamen.

Moest je Zappa-fan zijn om van het concert te genieten? Dat hielp zeker. Maar ook als gitaarfreak, drumliefhebber, progrocker of fusionista kwam je ruim aan je trekken. Dweezils anthologie van zijn vaders werk was in elk geval een rake. Natuurlijk misten we Zappa Senior bij momenten, maar je kunt de doden niet terughalen. Als er iemand Zappa levend houdt, dan Dweezil wel. Benieuwd of de beloofde hologramtoer daaraan iets toevoegt.