OLT18: Bonnie Raitt - Prachtig en veilig tegelijk

Openluchttheater, 25 juli 2018

Een zalige zomeravond in een uitverkocht Rivierenhof en een topvedette als Bonnie Raitt op de affiche. Wat kan een mens nog meer verwachten ? Bonnie Raitt zelf bleek dat ook te beseffen want op de één of andere manier spatte van bij het begin het spelplezier eraf bij deze grote dame. Om stipt 21.30 stapte ze met haar uitstekende en – dat bleek overvloedig tijdens het optreden – superwendbare band het podium op voor wat zonder meer een ijzersterk concert zou worden.

Raitt trapte af met Unintended Consequence of Love, een zelfgepende stevige R&B uit haar jongste cd 'Dig in Deep’ waar ze af en toe nog wel  eens naar teruggreep. Bijvoorbeeld in haar mooie versie van het INXS-nummer Need You Tonight dat ze opdroeg aan een fan die haar een bos bloemen overhandigde. Laconiek antwoordde ze met “I like to thank the Academy….” De sfeer zat erin, een eerste slide solo van Bonnie volgde en een liefdesverklaring aan “the beautiful city of Antwerp”. Dat ze voor het eerst sinds maanden weer eens ‘top of the bill’ was na maandenlang openen voor James Taylor deed haar zichtbaar deugd en “a concert in a forest where I can see everybody” kon dat gevoel alleen maar versterken.

Raitt kan niet alleen een knappe song schrijven, ze kan minstens even goed de juiste covers kiezen. Het akoestische en tragere One Belief Away van Paul Brady was een nieuw hoogtepunt. Dat Bonnie bij die keuzes uit meer dan één vaatje tapt, maakt haar concerten gevarieerd en bewijst haar muzikale skills en cultuur. Everybody’s Cryin’ Mercy van Mose Allison zorgde voor een jazzy sfeertje terwijl iets verder in de set Have a Heart een luierend reggae arrangement kreeg dat precies de vibes van de avond vertaalde. “You don’t deserve songs about vitriol” voegde Raitt er intelligent empathisch aan toe.

De barkruk werd het podium opgeschoven en een solo akoestische versie van Devil Got My Woman illustreerde dat Raitt gepokt en gemazeld is in de blues. Ooit werd ze veertig en om haar neerslachtigheid te overwinnen schreef ze Nick of Time, het titelnummer uit haar Grammy winning cd. Uit dezelfde succesplaat bracht ze Love Letter. Stilaan kwam de finale inzicht en de songkeuze geurde naar veiligheid. Something to Talk About klonk stevig en bleek heel schatplichtig aan de West Coast sound uit de seventies. Kwaliteit van de hoogste plank dus, net als een zonder meer aangrijpende versie van Angel From Montgomery dat ze opdroeg aan alle vrouwen die op ‘the other part of the world’ geboren zijn en een leven van strijd, vernedering en eenzaamheid moeten leiden. Na een song voor haar ‘old baby in California’ – What Are You Doin’ To Me – het laatste nummer uit ‘Dig In Deep’ – sloot ze af met een stomende versie van I Believe  I’m In Love With You, met een knappe slide solo er boven op.

Twee ballads stoffeerden de bissen en het hele Rivierenhof luisterde ademloos toe bij I Can’t Make You Love Me en het heel toepasselijke Dimming Of The Day van Richard Thompson. Een kennelijk zelf enthousiaste Bonnie Raitt zette een krachtig punt achter een heerlijk concert met de Chaka Kahn cover You Got To Live. Het was de ultieme boodschap die Bonnie Raitt gedurende anderhalf uur met evenveel gretigheid als kundigheid bracht.