OLT Rivierenhof 2015: The Antlers - De laatsten blijven hangen

Openluchtheater Rivierenhof, Deurne, 7 augustus 2015

Déjà vu was het, dat optreden van The Antlers: aanvankelijk koeltjes, maar opwarmend naarmate het concert vorderde. Net zoals dat bij de vorige doortocht het geval was eigenlijk. 

OLT Rivierenhof 2015: The Antlers - De laatsten blijven hangen



Vreemde bende, die Tin Fingers. Ze zagen er een beetje verfomfaaid uit.  Maar dat deed niks af aan de muziek. Die huppelde over en weer, deed wat denken aan Jacco Gardner en aanverwanten en was gemarineerd in een psychedelisch sausje en bijhorende reverb. Aangenaam voorprogramma voor zo'n warme zomeravond. En met wat geluk en iets meer afwisseling gaat u nog van deze jongens horen.

Het was niet alleen de drastisch droppende temperatuur die, na een tropische dag, menige trui deed bovenhalen. Ook The Antlers wisten voor kippenvel te zorgen. Alleen niet meteen bij de aanvang van hun concert. Opener Drift Dive en het daaropvolgende Döppelganger hadden zo'n laag tempo dat het soms zelfs moeilijk was om mee te knikkebollen.

Maar de mystiek en de melancholie waren er wel van bij aanvang. Met Peter Silberman, die zijn lichaam als een slang voor de microfoon kronkelde, als om te bewijzen dat hij  ook zijn vrouwelijke kant nooit uit het oog verloor. En Darby Cicci die, van achter zijn van een uitgebreid assortiment pedalen voorziene synthesizer, zorgde voor de dramatische opbouw en de bassen. Dat deed hij dan vaak met één hand, gezien hij met die andere ook nog eens trompet speelde.

Deze keer geen extra blazers trouwens en dat had wel degelijk zijn effect. Het geheel was kaler, maar daardoor nog niet meteen minder interessant. Want dit drietal - drummer Michael Lerner blonk uit door zijn minimalisme - weet hoe een setlist op te bouwen en zette dat in het Openluchttheater graag in de verf.

Net als bijna alle bands en artiesten, die in deze magische setting mogen optreden, waren ook zij onder de indruk. In die mate zelfs dat Silberman een speciaal bedankje aan de bomen richtte nadat hij uiteraard ook het publiek had geprezen.

Vanaf No Widows kreeg het geheel geleidelijk aan meer body. Met het kwartet, waarmee de reguliere set werd afgesloten - Shiva, een nog wat flauw Parade en schitterende versies van  I Don't Want Love en Putting The Dog To Sleep - als highs. Telkens weer was de stemkrachtpatserij van Silberman en de prachtige invulling van Cicci - het begin van Putting The Dog To Sleep voerde ons zo terug naar Procol Harum - genoeg om het hele theater muisstil te krijgen.

En dan moesten nog bisnummers Sylvia en Epilogue - misschien niet helemaal toevallig beide uit  doorbraakplaat 'Hospice' - volgen. Opnieuw was er dat kerkorgel, dat het eerste nummer afsloot, enkel begeleid door de doordringende zang van Silberman. En zelfs al verslikte de zanger-gitarist zich aanvankelijk even in Epilogue, dan nog bleef dit een topversie, met de band die steeds weer dreigde stil te vallen naar het einde toe, maar toch steeds weer de moed leek te vinden om door te gaan.

Het zijn nu eenmaal de laatste songs, die je het beste bijblijven. Dus zullen we waarschijnlijk met de glimlach terugdenken aan dit concert, ook al was het als geheel zeker niet perfect. Maar wie zal daar later nog aan denken.

7 augustus 2015
Patrick Van Gestel