OLT Rivierenhof 2015: Rufus Wainwright - Gemaakt voor het podium
Openluchtheater Rivierenhof, Deurne, 8 juli 2015
De wind deed de bomen meeruisen op de tonen van Rufus Wainwrights piano en de insecten dansten hun geometrische dans in de zuilen die de spots op het podium optrokken. Na die paar dagen met tropische temperaturen, daalde het kwik in het Openluchttheater drastisch, maar de muziek volstond om je warm te houden.
Ze was er bijna niet, Love Like Birds ofte Elke De Mey, maar gelukkig was er een redder in nood, die haar uit een benarde situatie backstage verloste en er zo voor zorgde dat ze toch tijdig aan haar set kon beginnen. Voor die set speelde ze enkele nummers solo op akoestische gitaar, waarna drummer Jinte en toetsenist Jan - het was belangrijk dat de namen even vernoemd werden - haar vervoegden. Best wel leuke nummers allemaal, maar ook weer niet van het kaliber om ons van de voor de gelegenheid en voor het tere achterwerk geleende kussentjes te blazen. Al zal hier, gezien het relatieve succes dat zo vroeg op de avond geoogst werd, best wel een publiek voor zijn.
Momenteel werkt Rufus Wainwright aan een tweede opera - geen nood, er komen ook nog popalbums aan - en daar krijg je honger van. Dus moest er veel opgetreden worden om die honger te stillen. Het is maar één van de knotsgekke verhaaltjes, die hij afstak tussen de nummers door. Zo dankte hij bijvoorbeeld Antwerpen nog om hem eruit te doen zien "like a gay boy" met zijn kleren uit de winkels van Antwerpse mode-ontwerpers als Walter Van Beirendonck. Of nodigde hij in een onsamenhangende tirade in het Frans iedereen uit om de opvoering van zijn opera op de Griekse Akropolis bij te komen wonen, al was het maar om de Grieken te steunen in hun sociale oorlog.
Het is een Rufus Wainwright in gewone doen, zoals iedereen, die hem ooit aan het werk zag, ongetwijfeld weet. Het toont ook aan hoe hij zich op dat podium perfect thuis voelt. Geen enkele gêne, geen enkele terughoudendheid. Als hij een complex stuk piano (tijdens het aan zijn zuster opgedragen Lucy's Blue) niet juist gespeeld krijgt, begint hij tot drie keer opnieuw. En niemand die hem daarop aankijkt. Het is bijna logisch.
Geen band, dit keer, maar ook dat is geen enkel bezwaar. Hij heeft in het Openluchttheater al bewezen ook solo te kunnen boeien. En dat was ook nu weer het geval. The Maker Makes en het met één hand gespeelde Vibrate zaten allebei erg vroeg in de set en deden het hele theater meteen wegsmelten. Wie zei er ook weer dat het koud was?
Ook zoals gewoonlijk koos de “Gay Messiah” voor een mooie doorsnede uit zijn inmiddels imposante oeuvre met daarin uiteraard meer bekende nummers als Out Of The Game (met kirrend huppeltje) en verderop een prachtig Going To A Town, dat hij zowaar opdroeg aan het Amerikaanse hooggerechtshof, nu ze daar tot hun zinnen zijn gekomen. Maar evengoed selecteerde hij een stukje uit zijn opera (in het Frans) en één van Shakespeare's sonnetten, die hij op muziek zette voor een theaterproject van Robert Wilson.
Het publiek smulde ervan en kon moet moeite op de stoelen gehouden worden. De drie bisnummers waren dan ook onvermijdelijk. Zijn cover van Hallelujah is nog steeds niet overbodig en toen hij afrondde met Poses was de triomf helemaal compleet. Rufus Wainwright is gemaakt voor het podium. Hij voelt er zich thuis en dat komt zo ook over. Je voelt wat de man voelt. En dat is toch wat kunst moet doen.