OLT Rivierenhof 2014: EELS - Vijf keer kippenvel

Openluchttheater Rivierenhof, Deurne, 21 juli 2014

“Dat een loser als ik mag spelen op een fijne plek als deze voor zo’n mooie mensen als jullie, dat doet me geloven dat alles mogelijk is.” Dat zei Mark Oliver Everett, nog altijd het gezicht van EELS, gisteren ergens halverwege het optreden in het Antwerpse Rivierenhof. Dat EELS en het Rivierenhof een match made in heaven zou zijn, stond in de sterren geschreven. Maar hoe EELS dan toch weer die torenhoge verwachtingen wist te overtreffen, dat was pas knap. 

Eerst even een kanttekening maken bij al dat moois. Na afloop van het concert bleef het publiek vijfendertig (35!) minuten joelen, juichen, applaudisseren en smeken om meer. Al die hardnekkigheid ten spijt: er kwam niets meer. Natuurlijk, de echte fans weten dat Everett zoiets durft te doen: terugkomen voor nog enkele nummers als de zaallichten al lang weer aan zijn en de mensen zich al richting vestiaire en uitgang begeven. Maar niet deze tour. Dat het nog maar vijf over half elf was toen het optreden stopte terwijl het stond aangekondigd tot kwart over elf was wellicht een ander deel van de verklaring. Feit is dat EELS zijn set niet gekortwiekt heeft, maar dat hij de vierentwintig nummers die hij deze tour quasi elke avond speelt (met lichte variaties) had afgewerkt en dat er dus gewoon iets schortte met de aankondiging.

Deze passage was, zoals te verwachten, totaal tegengesteld aan het optreden in Cirque Royal van ongeveer een jaar eerder. Toen kwam de band ‘Wonderful, Glorious’ voorstellen, een grotendeels euforische en opgepompte plaat. Deze keer stond ‘The Cautionary Tales Of Mark Oliver Everett’ centraal, in alles het tegendeel van ‘Wonderful, Glorious’: klein en ingetogen. En dus was ook alles anders: de staanplaatsen in het Rivierenhof waren vervangen door stoeltjes, de setlist bestond uit kleine en ingetogen liedjes en in plaats van in jogging stonden Everett en de zijnen allemaal, netjes gekamd en geschoren, in mooie grijze pakken op het podium.

Muzikaal begon het allemaal met Where I’m At, het instrumentale kleinood waarmee de nieuwe plaat opent. Het gaf al veel weg over het instrumentarium dat EELS deze tournee hanteerde: de piano speelde een grote rol, de gitaren werden niet gescheurd, maar geaaid, de slide guitar weende en er waren ook koperblazers en een xylofoon. Er was dan ook geopteerd voor een set van bij elkaar passende liedjes, eerder dan in te zetten op een veelvoud aan herkenningsmomenten. Maar dat is eigenlijk typisch EELS.

Minstens vijf keer kippenvel hebben we geteld. Een eerste keer bij de prachtige pianoballad A Line In The Dirt, een tweede keer bij het gitzwarte It’s A Motherfucker (“A double bummer”, aldus Everett). Toch was het niet al kommer en kwel op het podium. EELS is bedreven genoeg om licht toe te laten in de duisternis. Vaak in zijn teksten die zeggen “Vandaag suckt dan wel, maar morgen is misschien alles wel beter.” En het mooie is dat hij daar ook zelf in blijft geloven. Of door kleine grapjes te vertellen tussendoor. Of door de druk even van de ketel te laten met nummers als Grace Kelly Blues of I Like Birds of het van levensvreugde doortrokken prachtnummer Fresh Feeling.

En zo ging dat maar door, met een setlist die voornamelijk naar die mooie nieuwe plaat teruggreep waar nu al nummers opstaan die als klassiekers aandoen. Zoals kippenvelmoment nummer drie Gentlemen’s Choice met het zinnetje “The World has no use for my kind”. Nummertje vier was voor I Like The Way This Is Going, het nummer met misschien wel de mooiste levensboodschap van allemaal: “It’s not who you’ve known/ it’s who you’re knowing.”

Naar het einde toe werd het dan toch tijd voor enkele herkenningsmomenten voor de niet zo grote fans zoals het van ‘Beautiful Freak’ afkomstige My Beloved Monster of het ook niet onbekend in de oren klinkende That Look You Give That Guy. Nog een laatste kippenvelmoment was er voor Can’t Help Falling In Love, de Elvis-evergreen die Everett aan de piano en met zijn raspende stem zo naar zijn hand zette dat je helemaal vergat dat het een cover was.

Het was prachtig. It’s A Motherfucker heeft ons gebroken waarna Fresh Feeling ons weer in het leven deed geloven. Maar bovenal: wat een mooie mens is die Mark Oliver Everett. Elke keer als EELS langskomt, zijn wij er ook bij. En ook de passage in het Cirque Royal was memorabel op zijn manier, maar een ingetogen EELS is een EELS die harder binnenkomt, die je harder bijblijft en waar je levenslessen uit kan trekken. Het was prachtig.