OLT 2019: Amenra - Het OLT in zijn meest intense momenten

Openluchttheater, 1 september 2019

Noteer: de oranjerode gloed van de ondergaande zon; de laatste ademzucht van de zomervakantie, voorbode van het moment dat alle kinderen zich overdag weer mogen vervelen om ’s avonds te moeten zwoegen;; kinderarbeid van de eenentwintigste eeuw. Het Openluchttheater: een locatie waar energie, historie en magie elkaar versterken. Waar klank op natuurlijke wijze in een amfitheater rondgalmt om erna in de boomkruinen te verdwijnen. 

De ideale setting voor een band als Amenra, die intensiteit tot haar handelsmerk gemaakt heeft en op bezwerende wijze tovert met een cocktail van noise, herhaling en de beukkracht van loodzware sludgemuziek. De verwachtingen voor het concert van het West-Vlaamse gezelschap waren dan ook hooggespannen. Zelden gebeurt het immers dat een band zoveel volgelingen kent die met trots de gitzwarte Church Of Ra-tenues etaleren. Enkel al op deze manier overstijgt dit eigenzinnige artistieke collectief het muzikale niveau, wat natuurlijk het opzet is.

En toch werd het ook even een worsteling. Waar songs aanvankelijk wat hoekig in elkaar zaten en het instrumentarium van de vijf headbangende heren het eerste half uur meer overkwam als de som der delen dan als een amorfe wall of sound. Waar veel stiltes het ritme van de show tegenhielden.

Amenra koos voor de eigen muzikale spiritualiteit. Onder toeziend oog van Jupiter en de Grote Beer zelve, vaak beneveld door drone en rook en met gigantische explosies van noise, fel flikkerende witte lichten en visuals en het getier van Colin H. van Eeckhout - steevast met de rug naar het publiek gedraaid en soms als een sjamaan neerknielend. Enkel al die spanning tussen verwachtingvolle, fluisterstille momenten en hartaanvalveroorzakende climaxen bleek weer een fenomeen op zich.

En vanaf het erg mystieke Boden sloeg die vonk echt volop over op het publiek. Van Eeckhout met een persistent, hout tikkend stuk slagwerk en als een donder rommelende floortoms. Met een geluid dat nu wel volledig in balans zat en een volledige overgave van dit kwintet op de eigen, log hakkende sludge-episodes van tien minuten of langer. “I call out / And you fear me / I call out / And the brothers in the world / They hear me / But the pain remains the same.” Niet enkel met de kracht van getormenteerd gekrijs, maar ook doorheen de jaren meer en meer in hoog zinderende, smekende en galmende zanglijnen waarmee Amenra soms zelfs wat in het vaarwater van Tool komt, zoals hoogtepunten als het tweestemmige A Solitary Reign of het Franstalige Plus Près De Toi uit de recente langspeler ‘Mass VI’ aantoonden.

Het Openluchttheater in zijn meest intense momenten. Zonder twijfel. Een bevestiging voor de devote fans. En een uniek curiosum voor de vele “must see”-bezoekers. Wat was de nacht stil nadien.