OLT 2016: Belle & Sebastian - Ondraaglijke lichtheid
Openluchttheater Rivierenhof, Deurne, 15 augustus 2016
Op de vraag wat men van het concert van Belle & Sebastian in het Openluchttheater vond, luidde het antwoord vaak: “Gezellig, leuk, grappig…” En dat was het ook.
De Schotse bende van Stuart Murdoch werd voorafgegaan door Nightman, die een verdienstelijke poging deed om de dag te verjagen, maar werd weggetaterd door het – zoals zo vaak - weinig respectvolle publiek, die de koetjes en kalfjes van de dag de voorkeur gaven boven de puike popsongs van Tijs Delbeke. Vooral als het er wat steviger tegenaan ging en Delbeke de elektrische boven de akoestische gitaar verkoos (Always (Except For Sometimes), Nice And Clean), was dit doorsneetje van Delbekes soloproject zeker de moeite.
Maar dat publiek was gekomen voor Belle & Sebastian en bewaarde daarvoor de beste dansmoves, als ze al niet op de tribunes zaten. Dat is ook waar Stuart Murdoch en zijn clan voor ging. De laatste plaat heet immers niet toevallig ‘Girls In Peacetime Want To Dance’. En als er al op dat dansen gemikt werd, was dat onder de vorm van (synth)disco, die ze omarmden in songs als Electronic Renaissance en The Book Of You, waarbij respectievelijk Murdoch zelf en die andere zanger-gitarist-manus-van-alles Stevie Jackson de keytar ter hand namen.
Het concert leek opgebouwd rond een thema. De Olympische Spelen liepen immers als een (zij het flinterdun) rood draadje door het concert. Zo mocht The Stars Of Track And Field uiteraard niet ontbreken, inclusief de gelukwensen aan Nafi Thiam en de beelden van een zegevierende Sebastian Coe. Verder werden tijdens het reeds hoger vermelde Electronic Renaissance beelden van nineties-computergames waaronder een spel rond de Olympics getoond. En tenslotte kregen de – naar goede gewoonte – op het podium uitgenodigde dansers een medaille. Om maar te zeggen: de Olympische gedachte was alomtegenwoordig.
En dan was er uiteraard de humor, die de guitige Murdoch als fladderende vlinders rondstrooide. De hints naar de Brexit en het feit dat ze daar niet mee eens waren tijdens het a capellastukje in Step Into My Office, waarop later nog werd ingegaan; de vraag aan Jackson wat hij zou doen als hij eerste minister was (nationaliseren en het geld bij de rijken halen); zijn wandeling door het publiek tijdens hoogtepunt The Boy With The Arab Strap en ongetwijfeld nog wat momentjes (over muggen e.d.), die we gemist hebben en/of vergeten zijn.
Verder waren er de typische, vederlichte liedjes, die zo typisch zijn voor deze band. Liedjes als Lord Anthony, die door het in Antwerpen gerecruteerde strijkerskwartet en bijhorende trompettist, werden opgeluisterd en bijgekleurd. Liedjes ook, waarvan de titels om de haverklap werden geroepen, terwijl de band zich gewoon aan de setlist hield. Liedjes, die uiteindelijk ook werden gespeeld, zelfs al was er omstandig overleg nodig voor de groep overeenkwam welke bissen er gespeeld gingen worden (I’m A Cuckoo en Lazy Jane). En dat alles was inderdaad gezellig en leuk en grappig.
Vraag is alleen of je naar een concert gaat om het daar leuk, gezellig en grappig te maken. Zelf geven we er eerder de voorkeur aan om passie te zien, om emotie te voelen, om die eerder genoemde gezapigheid te overstijgen. En dat was in dit geval net iets te veel gevraagd.