OLT 2014: Poliça - Automatische piloot

Openluchttheater Rivierenhof, Deurne, 5 augustus 2014

In het zomers feeërieke Rivierenhof stond afgelopen zondag niemand minder dan de Amerikaanse band Poliça op het programma. Als voorprogramma werd Soldier’s Heart gesommeerd. Soldier’s Heart heeft op dit eigenste ogenblik enkel een dubbelsingle New Housie / African Fire beschikbaar die reeds op enige aandacht en gehoor van Studio Brussel (zie ook: De Nieuwe Lichting 2014) mocht rekenen.

Soldier’s Heart valt te beschrijven als een jonge band met een wel erg fris, inventief en dromerig groepsgeluid. Aanvankelijk trok de band de set op gang met enkele wel zeer experimentele songs. Na een song of twee werd het publiek reeds naar voren gevraagd hetgeen blijk gaf van de nodige durf.

Voor ons stond een erg zwierige, koele en al bij al erg goed bij stem zijnde frontzangeres Sylvie Kreusch, die onder meer met een gouden gewaad de aandacht probeerde te trekken. Naast de zangeres zagen we een eerder klassieke opstelling drums / bas / gitaar met op de achtergrond ook een - zeker in vergelijking met de overige groepsleden - eerder statische keyboardspeler, die in sterke mate mee het groepsgeluid bepaalde.

Soldiers’ Heart grossiert in poppy en bijzonder vrolijke uptempo songs, die soms een versnellinkje hoger schakelen en zo op hoofdgeknik kunnen rekenen. Verder bespeurden we ook sterke invloeden die naar all things’ eighties verwezen.

Heel bijzonder was hun cover van Broad Daylight (Gabriel Rios) waarbij  de band liet zien dat het een nummer  vanuit de kern kan hertimmeren. In tegenstelling tot het minimalistische origineel van Rios zorgde Soldiers’ Heart voor een meer elektronicageladen lezing, die het vast goed zou doen in een of andere undergroundclub. Alleen jammer dat met het vorderen van de set er steeds minder afwisseling in de set zat.

Desondanks is dit een erg beloftevolle die een grote kans maakt om ook op de grote festivals te kunnen schitteren.

Dan was het de beurt aan Poliça uit Minneapolis, USA. Zonder enige introductie staken zij een niet van veel innovatie getuigende set van wal. De band heeft twee albums op haar actief, te weten doorbraakalbum ‘Give You The Ghost’ en het recente  ‘Shulamith’.

Poliça doet het trouwens bijzonder goed bij vrouwen. De vele van kunst, mode, dans en design houdende vrouwen in het publiek deden dat tenminste uitschijnen. Op het podium staat deze band voor een bijzondere bezetting: er stonden wel degelijk twee drumstellen naast een bassist en frontvrouw Channy Leaneagh.

De nogal formele en strikte aanpak van de band zorgde ervoor dat de band slechts deels het in de frontstage new wavende publiek bereikte. Jammer genoeg liep de relatie tussen band en publiek eerder mank, een euvel dat deels aan de frontvrouw te wijten was.

Aanvankelijk stond het publiek erg welwillend ten aanzien van de prestaties van de band, maar helaas verzandde de set van Poliça al relatief snel in bijzonder saaie eenvormigheid. Onze aandacht dwaalde onze aandacht meermaals af van de steevast de effectenbak opzoekende Channy. Niet meteen een betekenisloos gegeven.

Het ontbrak aan vuur en oprechte passie in de vertolking. Zo leek het wel alsof de band - op een paar uitzonderingen na - te veel gehecht was aan de reguliere setlist en dan ook vrijwel elke durf in de kiem smoorde. Channy bewoog zich weliswaar gracieus over het podium, maar bood te weinig meerwaarde.

Het geheel kwam te afwezig en te statisch over terwijl de band wel degelijk over goede en dynamische songs beschikt. Een eerder op automatische piloot spelend Poliça  toonde nergens het lef om voluit strijd te leveren voor de gunst van het publiek.