OLT 2013: Tindersticks - Perfecte Fijnproeverij

Rivierenhof, Deurne, 4 augustus 2013

Openluchttheater Rivierenhof is een prachtige plaats om concerten te bezoeken. U gaat ons zeker niet het tegendeel horen beweren. Maar je moet wel een regenjas bij je hebben het merendeel van de tijd. En op tijd komen om een mooie zitplaats te reserveren. Voor Tindersticks waren we beide vergeten.

De perfecte inleiding werd door Echo Beatty verzorgd, een jonge Antwerpse band op een Gents label. Hun eerste plaat werd opgenomen door producer Jeff Mc Murrich die ook nog voor de Tindersticks gewerkt heeft. Zou hij hen aangeraden hebben? In ieder geval leek hun geluid nauw aan te sluiten bij wat de hoofdact brengen zou. Een xylofoon, een vervormde gitaar en de stem van zangeres Annelies Van Dinter waren de hoofdelementen, en gedurende 30 minuten zorgden die voor de mooiste mogelijke opwarmer.

De smartphone toonde donderwolken die naderden in snel tempo vanuit Noord-Frankrijk. We vatten alvast voor het podium waar er een paar vierkante meter publieksruimte was die zich onder het luifel van het podium bevond.

Tindersticks bevinden zich in een fase van retrospectie. Ze bestaan ondertussen meer dan 20 jaar en vieren dat met een binnenkort te verschijnen album dat oude nummers herinterpreteert. Verrassing alom dus wanneer het tweede nummer al een cover van Neil Young’s A Man Needs A Maid is. Als ze hiermee wilden aantonen dat ze ook andermans werk mooi kunnen herinterpreteren dan is het alvast geslaagd.

De geluidsman van dienst verslikte zich een beetje in het invalmoment van de trompetten tijdens Say Goodbye To The City, een nummer dat verscheen op het al van 2003 daterende ‘Waiting For The Moon’. Een herinterpretatie kon je het niet noemen, maar het was wel een gewaagde selectie uit de catalogus. De plaat stamt uit de tijd dat de groep als los zand aan elkaar hield en dat was er toen ook aan te horen. Nu leek het nummer absoluut het opdiepen waard.

Maar ook ‘The Something Rain’ kwam ruimschoots aan bod. Medicine bijvoorbeeld, waarin een alt-saxofoon de hoofdrol opeiste, was een mooi hoogtepunt. In Friday Night bewees zanger Stuart A. Staples dat hij ritme kon houden door met houtblokjes de groep door het in zijn soloperiode geschreven lied te leiden en terwijl geen enkel vibrato in zijn stem te missen. Het blijft een klassezanger.

Zo wisselden oud obscuurder werk en nieuw werk zich voortdurend af. Ook in de bisnummers duurde dat voort. Factory Girls mag dan al een bloedmooi nummer zijn en een zalige afsluiter van een zomeravond in het Rivierenhof, een hit kun je het bezwaarlijk noemen. Enkel Tiny Tears, uit 1995 al, zal bij bijna niemand ongekend geweest zijn.

Dit zijn concerten zoals we ze graag hebben. Een ontspannen groep die in topvorm verkeerde, een mooie omgeving en een publiek van liefhebbers. Dat er nog een extra bisnummer kwam met het speciaal aan de veeltallig aanwezige zwangere vrouwen opgedragen nummer If She’s Torn maakte de avond perfect. En niemand die er nog om maalde toen kort daarna de regen toch nog met bakken uit de lucht begon te vallen.