OLT 2013: Richard Thompson Electric Trio - Creatieve piek
Rivierenhof, Deurne, 24 juli 2013
We geven het grif toe: het was geen gezicht. Maar die smile van oor tot oor was onvermijdelijk. Want na het concert van de Richard Thompson Band in het Openluchttheater kan de muzikale zomer, wat ons betreft, als volledig geslaagd beschouwd worden.
Hij heet eigenlijk Geert C. Hellings, maar staat hier als Stanton in het voorprogramma. En dat is dan weer eigenlijk de naam van de zeskoppige band waarmee hij zijn in augustus te verschijnen en door Jim White geproduceerde debuut uitbrengt. Rootsrock met bluesneigingen is wat het lijkt in te houden of tenminste wat wij opmaken uit dit mini-optreden.
En Hellings gelooft erin, in die mate zelfs dat hij volledig lijkt op te gaan in zijn gitaarspel. De nummers zijn afwisselend vrolijk upbeat en ingetogen, naargelang het onderwerp van de song, waarbij hij graag uitleg geeft. Als de plaat naargelang is, zou dit best wel eens iets kunnen worden, waarvan we er in België nog niet veel hebben.
Maar alle voorprogramma's ten spijt was het uiteraard voor de Richard Thompson Band dat we naar Deurne waren gekomen. Een powertrio, zo omschrijven ze zichzelf. Al gaf Thompson in de bisronde ruiterlijk toe dat ze daarvoor eigenlijk veel te folky zijn. Ze dromen er wel van, om te knallen zoals Cream dat deed of The Jimi Hendrix Experience... Waarna de band doodleuk Hey Joe inzette.
Het was één van de weinige keren dat de zestiger uitweidde. Verder was het enkel en alleen de muziek die telde. En er was geen ziel in het Rivierenhof, die daarvan een probleem maakte.
Want, net als bij de vorige doortocht in de AB, hield Thompson het aantal echte publieksfavorieten tot een minimum beperkt. Ok, de Vincent Black Lightning 1952 werd als eerste bis en in klassieke, akoestische versie op het podium geparkeerd en Shoot Out The Lights kwam ook aan bod, maar dan had je het wel gehad.
Uit 'Electric', zijn recentste en uitstekende plaat, werd uiteraard naar believen gespeeld met het bijna letterlijk bewolkte Salford Sunday als onze favoriet, maar ook een speciale vermelding voor het emotionele My Enemy.
En verder was er een bloemlezing uit de indrukwekkende discografie van de man met een schitterende, pleitende, smekende, huilende solo in Can't Win, het met een ander thema beginnend en geleidelijk aan in de plooi vallend Easy There Steady Now of het "simpele" Wall Of Death.
Thompson voelde zich in zijn sas met Taras Prodaniuk op bas en Michael Jerome op drums. En die ritmesectie (en achtergrondzangers) kreeg uitgebreid de kans zijn kunnen te tonen, zowel tijdens de nummers (Jerome is een fantastisch en veelzijdig drummer) als in solo's (tijdens Al Bowlly's In Heaven).
En de setting deed de rest. Dit was niet de eerste keer dat Thompson langskwam in Deurne, maar het was er wel eentje die ons nog lang zal heugen. Want de man zit maar weer eens op een creatieve piek en dat hebben we geweten.