OLT 2013: Hooverphonic With Orchestra, Few Bits - Indrukwekkend slotakkoord

Openluchttheater Rivierenhof, Deurne, 24 januari 2014

Hooverphonic with Orchestra loopt zo stilaan op zijn einde. Ruim twee jaar trok Hooverphonic op tour met een orkest. Het resultaat: zes uitverkochte Koningin Elisabethzalen, een uitverkocht Sportpaleis, een cd, een dvd en passages op ondermeer Cactusfestival en recent ook nog Jazz Middelheim ter vervanging van Randy Newman. Het sluitstuk: drie uitverkochte avonden in het Antwerpse Rivierenhof. De eerste van de drie was alvast behoorlijk indrukwekkend. 

Het voorprogramma wordt drie avonden op rij verzorgd door Few Bits, de groep rond singer-songwriter Karolien Van Ransbeeck die nu eens dromerig, dan weer poppy en nog een andere keer lekker stevig klinkt. Hun debuut klinkt als de middenweg tussen Hooverphonic en Isbells met hier en daar een scherp randje. Hoogtepunten waren The Wolves en het door een gastzanger,  die netjes met de handen op de rug stond te wachten op zijn beurt om dan zijn woorden te grommen, opgeluisterde One Night Friend..

En dan was het dus tijd voor Hooverphonic. Na twee jaar gespeeld te hebben – weliswaar met een orkest in verschillende groottes – verwachtten wij een geoliede machine en die kregen wij ook. Grote verrassing voor ons was frontvrouw Noémie Wolfs, die sinds de laatste keer dat we haar zagen optreden – al enige tijd geleden – helemaal opengebloeid leek. Ze bewoog, danste en verleidde alsof het niets was en geen enkele beweging leek onnatuurlijk. In George’s Café – het beste nummer van het eerder middelmatige album ‘The Night Before’ - leek Noémie in gedachten de mannen aan de toog van een bruine kroeg te verleiden en ook tijdens Club Montepulciano gooide ze menig zwoele blik in onze richting.

Drie keer trokken boegbeelden Alex Callier en Raymond Geerts zich terug en gaven ze hun nu al niet meer zo heel nieuwe frontvrouw een moment de gloire, drie keer met knap resultaat. Een eerste keer bij The Night Before (“de song waarmee het voor mij allemaal begon”) in een uitgeklede versie die stukken beter klonk dan het gladde popliedje dat we kennen van de plaat.  

Twee: de gewaagde cover van Massive Attacks Unfinished Sympathy. Eén van de mooiste liedjes ooit gemaakt kan je uiteraard nooit evenaren, maar een aardige versie was het wel. En dan een derde keer bij de uitgeklede versie van Vinegar & Salt zoals we die al kennen van ‘Sit Down And Listen To Vol. 1'

Zelfs bij Mad About You, toch de Geike-song bij uitstek misten we Arnaert niet. Mad About You was dan ook herdoopt, kreeg een jazzy kleedje en de zanglijn was aangepast aan Noémie’s stemcapaciteiten. Het heeft geen zin om te vergelijken, want Noémie heeft Geike nooit vervangen zoals Josje Kathleen vervangen heeft bij K3. Noémie is samen met Callier en Geerts aan een nieuw hoofdstuk met Hooverphonic begonnen.

De minpuntjes van vanavond waren er kleine. Zo leken de strijkers amper aanwezig in het gladde One Two Three en leek Noémie aarzelend op gang te komen in The Last Thing I Need Is You, maar daartegenover stonden een op strijkers drijvend Heartbroken, onze favoriet 2Wicky, een knappe, stevig hertimmerde versie van Expedition Impossible met instrumentale outro en natuurlijk ook het prachtige Eden met die mistroostige blazers in de intro (echte blazers overigens).

Als extraatje vanavond: het nieuwe nummer Ether dat we wel in een ander arrangement te horen kregen dan hoe het uiteindelijk op de plaat zal staan, want die plaat zal geen strijkers bevatten. Desalniettemin: een mooie ballad.

Hooverphonic with Orchestra is een avontuur geweest. Een originele manier om een dwarsdoorsnede van je hele carrière te brengen. En als je al zo veel knappe nummers op je palmares hebt staan als Hooverphonic (en zoiets besef je pas echt op zo'n avond) dan mag dat al eens. Next up: de nieuwe plaat in november, die dus geen strijkers zal bevatten en het resultaat is van verschillende opnamesessies bij fans thuis. Wij zijn alvast benieuwd.