OLT 2013: Gilberto Gil - En dansen maar!

Rivierenhof, Deurne, 19 juli 2013

Het Rivierenhof was op een avond die alles had om er iets tropicaals van te maken, nokvol gelopen voor het optreden van een van Brazilië’s big, Gilberto Gil. Zo’n grote mijnheer met een carrière die meer slingert als een serpentine tijdens het carnaval van Rio, wekte verwachtingen. Het weer zat niet tegen, wij waren benieuwd.

Van bij de eerste riff op zijn rode elektrische gitaar liet Gil er geen twijfel over bestaan: dit zou een heftig feestje vol opzwepende muziek worden. Fé Na Festa, zelden dekte een titel zo de lading. Stevige, felle ritmes, al dan niet gesyncopeerd, opgejaagd door een uitgebreide percussie. Het duurde dan ook slechts enkele maten of het Rivierenhof zette zich aan het dansen. Toegegeven bij een nummer als Assim Sim is het moeilijk stil te blijven zitten. Komt daarbij nog dat Gilberto Gil himself kwiek en dartel over het podium huppelde.

Brazilië is een enorm land en wij denken ten onrechte dat de samba en bossa nova er de enige muziekgenres zijn die het land heeft voortgebracht. Vergeet het maar! Gil komt zelf uit de deelstaat Bahia in het noordoosten en daar is de traditionele muziek de forro, en dat is opgefokte, snelle dansmuziek. Dat was ook in essentie het soort muziek dat hij woensdagavond bracht. Dat hij daarbij uitgebreid hulde bracht aan ‘forro-peetvader’ Luis Gonzaga was gepast: Dança da Moda was een forro composities van het zuiverste water die Gil met veel respect bracht.

Maar ook andere muziek kwam aan bod. Xote da Meninas en de heel bekoorlijke gebrachte klassieker Só Quero Um Xodó illustreerden de invloed van de Schotse muziek op de Braziliaanse composities. Enkele obligate covers van Bob Marley, toch haast een halfgod in de Caraïben, haalden het wilde tempo enigszins naar beneden. Er kwam zelfs plaats voor een rustige ballade: Lamento Sertanejo kreeg een trage, doorleefde behandeling met een heerlijke en beheerste outtro.

Natuurlijk mochten ook andere klassiekers niet ontbreken: Asa Branca of Andar com Fé. Gil overtuigde er moeiteloos het nog steeds dansende publiek mee.

Op het einde schakelde Gil nog even een versnelling hoger en dan was het gedaan. Vriendelijk bedankend en met nog enkele bisnummers onder de arm, nam hij afscheid. Wij dansten terug naar onze wagen en liet een zwoele wind de laatste tropicale noten uit onze haren waaien. Viva Brasil!