OLT 2013: Chic feat. Nile Rodgers, Marques Toliver, N8N - Nooit geziene discoparty

Openluchttheater Rivierenhof, Deurne, 6 september 2013

Dat Nile Rodgers altijd al een bezig baasje is geweest, is genoegzaam bekend. Maar in het Openluchttheater bleek dat hij in menige pap zijn vinger had. En dat kondigde hij met de nodige trots ook zelf aan: “Schrik niet als je een nummer van Madonna, INXS of David Bowie hoort passeren. Dit is allemaal mijn werk.” En het publiek smulde ervan. 

N8N dacht blijkbaar dat hij verzeild was in één of andere Amerikaanse arena. Want hij vond het nodig om zichzelf en zijn band voor te stellen in het Engels. Geen probleem, ware het niet dat zijn achternaam Ambach is. Ambach als in zoon van. En waar hij aanvankelijk nog enkele van het nodige cellulitis voorziene konten kon doen draaien, ebde de aandacht met elk nummer verder weg richting achtergrondmuziek. Leuke soul, dat wel, maar even snel vergeten als gezien. Al dan niet in het Engels. Misschien daarom dat hij uiteindelijk overstapte op klassiekers als Gnarls Barkleys Crazy en Otis Reddings Dock Of The Bay.

Iets minder pretentieus, maar nog steeds volop het r&b-spel spelend was Marques Toliver. Blote bast onder het vest (tot dat ook onvermijdelijk uitging), het nodige vibrato op de stem en steeds op zoek naar publieksparticipatie. Merkwaardig genoeg speelde deze jongeman ook viool en integreerde hij dat en zijn klassieke invloeden (Bach) in zijn songs. Niet meteen wereldschokkend, iets minder pretentieus en interessant genoeg om ons wakker te houden. Of lag dat aan de hitte?

Wit. Uiteraard. Wit was de dresscode. Dat was zo in de jaren zeventig, toen Rodgers samen met toenmalig (en inmiddels overleden) bassist Bernie Edwards Chic uit de grond stampte. En dat was het ook nu nog. Even leek Rodgers zijn emoties de bovenhand te laten halen en gingen zijn gedachten naar zijn overleden maat bij Thinking Of You, maar uiteindelijk was de band en het publiek hier om te partyen. En gepartyd zou er worden.

Want het voorgelegde oeuvre beperkte zich niet tot Chic. Sister Sledge, Duran Duran, Madonna, Modjo (Lady (Hear Me Tonight)), Sugar Hill Gang (de sample uit Rapper’s Delight komt uit Chics Good Times), … Ze kwamen allemaal aan bod en de lijst is schier eindeloos.

Sfeer, zegt u? Zegt het dan niet genoeg dat twee derde van het Openluchttheater al rechtop stond bij I Want Your Love, nota bene het derde nummer in de set? En dat zou niet veranderen. Dan mag je nog zo’n rockliefhebber zijn, dit was onweerstaanbaar. Bovendien bracht de groep de songs op professionele wijze, met de nodige fantasietjes waarbij bassist Jerry Barnes de rol van Bernie Edwards met veel animo overnam. Enige kanttekening die hierbij gemaakt kan worden is dat Folami’s stem te beperkt is om Diana Ross te vervangen, maar ook daar stoorde geen mens zich aan.

Ok, de teksten van deze songs zijn vrij beperkt, maar dat was hier geen enkel bezwaar. Bovendien stond Rodgers er versteld van dat het publiek uit eigen initiatief Sheila & B. Devotions Spacer inzette, waarna het volgende feestje werd opgestart. En koppeltjes waagden een dansje op de halve vierkante meter die hen gegund werd.

Dit was een discoparty zoals ze er in Deurne nog nooit één hadden gezien. En het publiek verliet met tegenzin de rondte nadat Daft Punks Get Lucky (de plaat) – “Oh, another one of mine”, liet Rodgers zich gekscherend ontvallen – was uitgeraasd.