OLT 2013: Archive - Bij de bovenste helft van de klas
Rivierenhof, Deurne, 12 augustus 2013
Wij hebben Archive altijd al een tikkeltje onderschat gevonden, zeker in Vlaanderen. Dat ze Vorst Nationaal uitverkopen en headliner mogen zijn op het Ronquières Festival, maar het openluchttheater Rivierenhof te Deurne nog niet voor drie kwart gevuld krijgen is daarbij een teken aan de wand. Maar diegenen, die er wel waren, barstten van het enthousiasme. En wij spelen graag ambassadeur van de Britse groep, ook al waren ze niet helemaal overdonderend.
Wie een kijkje gaat nemen op de Wikipedia-pagina van Archive ziet bij genre triphop, electronica, progressive rock, new prog en avantgarde staan. Om maar te zeggen: makkelijke muziek maken ze niet. Archive begon in 1996 als triphopband in het zog van Portishead en Massive Attack, maar net zoals Portishead al lang geen triphop meer maakt en Pearl Jam allang breder gaat dan grunge, liet Archive dit genrehokje snel achter zich.
Nog opvallend aan Archive: de bezetting. Archive is een muzikantencollectief met een aantal vaste leden en een aantal losse samenwerkingsverbanden. Waren zaterdag aanwezig: kloppend hart en knoppendraaiers van de groep Darius Keeler en Danny Griffiths,Dave Pen en Pollard Berrier die zingen, een gitaar dan wel extra drums voor hun rekening namen, de jongste toevoeging van het collectief Holly Martin, drummer Smiley en een jonge gitarist die de plaats innam van Steve Barnard. Archive is een verzameling multi-instrumentalisten, die zich schikken naar wat de song volgens hen nodig heeft, terwijl veel andere groepen songs moeten schrijven in functie van de instrumenten, die ze beheersen. Archive kan hierdoor een zeer gevarieerd geluid voorleggen waarin de maracas even belangrijk zijn als de gitaar of de drums. Darius Keeler is trouwens een te benijden luchtdrummer.
Aftrappen deed Archive met een oudje: Finding It So Hard klokt af op zestien minuten op plaat en duurde live nog wat langer. Durven noemen ze dat. Met Wiped Out, System en Hatchet vuurde Archive vervolgens de meer uptempo nummers van de meest recente plaat ‘With Us Until You’re Dead’ af waarbij vooral Hatchet, met tevens de eerste verschijning van zangeres Holly Martin, het meeste indruk maakte. De nieuwe nummers kregen een minutieuze geluidsmuur mee en deden hun werk, stuwden de set vooruit in een hels tempo, maar het was pas in de tweede helft van de set, toen de oude nummers de overhand kregen, dat Archive kon laten zien waar ze echt toe in staat waren en ook het publiek stevig op hun hand kregen.
In Again, uit 2001 alweer, liet Dave Pen horen dat hij de betere zanger is van de twee. Het intieme nummer zorgde voor een verkillende stilte in het Rivierenhof en was één van die momenten waarop muziek en locatie samen voor een hoogtepunt zorgden.
Pas na Again en na ruim een uur spelen zonder pauzes tussen de verschillende nummers besloot Pen dan toch maar eens "Goedenavond", tegen het publiek te zeggen. Waarna meteen het hoogtepunt van de set volgde: het van nijd, woede en walging overlopende Fuck U, duidelijk één van de publieksfavorieten.
Opvallend is trouwens dat hoe experimenteel Archive ook mag zijn, het zijn nog steeds de meest rechtlijnige nummers van de band zoals Again en Fuck U die het grootste applaus oogsten bij de fans. Naar het einde toe werkte de set zich naar een hoogtepunt toe met You Make Me Feel (het oudste nummer uit de set) en het altijd indrukwekkende Bullets. Beide werden door het publiek meegekeeld.
Archive speelde een zeer behoorlijke, eerste concerthelft en een zeer goede tweede. Als we dat in een rapportcijfer zouden omzetten ben je bij de bovenste helft van de klas en hoef je je nergens om te schamen.