OLT 2011: The Pogues - Fiesta voor gevorderden
Openluchttheater Rivierenhof, Deurne, 13 juli 2011
In de rubriek "Oude gloriën die je moet gezien hebben" deden The Pogues op de Vlaamse feestdag ons landje nog eens aan. En het moet gezegd dat een goed gevuld Rivierenhof getuige was van een stomend folkfeest pur sang. Het spreekt voor zich dat de controversiële frontman Shane MacGowan daarin ruimschoots zijn aandeel had. Meer nog, de fans werden door hun verzopen, maar voor zijn doen heldere oppergod - geloof ons vrij, wij zagen hem al in slechtere staat - getrakteerd op een bijzonder gevarieerde set. Fiesta voor gevorderden!
Iedereen had zowat zijn eigen drijfveer om naar het idyllische Rivierenhof in Deurne af te zakken. Wat voor de één een beetje als stil leedvermaak of verborgen ramptoerisme aandeed was voor de andere pure nostalgie. Zoals steeds kwamen beide categorieën aan hun trekken.
Amper drieënvijftig lentes heeft Shane MacGowan op zijn conto. Een medisch wonder dat de man met een levensstijl, die zowat alle definities van rock-'n-roll behelst, nog in leven is, zo beweren sommige kwatongen. En deze reputatie werd met de wauwelende, veelal onverstaanbare bindteksten en zangpartijen die altijd net iets te vroeg of te laat werden ingezet ook nu weer alle eer aangedaan. Wij hadden niet anders verwacht, het leven zoals het is: Shane MacGowan & The Pogues.
Naar goede gewoonte en dus ruim een kwartier te laat waggelde MacGowan uit een busje de backstage in en beklom het zeskoppige gezelschap, gevolgd door hun zwalpende leider, het podium. Streams Of Whiskey moest de toon zetten voor een volksfeest dat ruim anderhalf uur later eindigde met een woelige versie van Fiesta voor een uitgelaten, dansende en schreeuwende mensenzee.
Naast de luid meegekeelde Pogueshits als A Pair Of Brown Eyes, Fairytale Of New York, A Rainy Night In Soho, Sally MacLennane en Dirty Old Town sierden ook minder voor de hand liggende versies van traditionele songs als (And The Band Played) Waltzing Matilda en Greenland Whale Fisheries de setlist. Een opsteker voor de diehardfans, die er traditiegetrouw niet beter op vonden dan dankbaar hun volle bekers bier door het publiek te keilen.
Terwijl MacGowan de ene gin na de andere naar binnenwerkte en song na song meer steun zocht (en vond) bij zijn microstandaard, speelde de begeleidingsband - met alweer een hoofdrol voor Spider Stacy en een prachtige uitvoering van Tuesday Morning - alsof het hun laatste concert op aarde was. Zij blonken uit in soberheid en berustten, ondanks hun muzikale kwaliteiten, natuurlijk al lang in het feit dat het publiek komt voor "good old Shane" wiens naam keer op keer opnieuw gescandeerd werd wanneer hij weer enkele minuten in de coulissen verdween.
The Pogues anno 2011 staat dus nog steeds voor volksvertier met een goed geoliede machine als back-up voor de zwalpende hofnar die de troepen op karikaturale manier leidt. Ongevaarlijk en uiterst amusant voor wie af en toe nood heeft aan een gezonde dosis leedvermaak. Desalniettemin zagen wij een band die lang nog niet uitgedoofd is en nog steeds weet hoe een degelijk feestje te bouwen. En daar draait het toch allemaal om, niet?