OLT 2010: Zappa Plays Zappa - In de naam van de vader

Openluchttheater, Deurne (Antwerpen), 13 juli 2010

Nee, het hele oeuvre van Frank Zappa ligt niet opgeslagen in ons geheugen. En nee, wij beleefden ook niet net als onze twee buren om de haverklap een moeilijk ingehouden orgasme wanneer Dweezil Zappa het volgende nummer aankondigde. Maar dat wil nog niet zeggen dat we daar in het Openluchttheater niet hebben genoten van zoonliefs eerbetoon aan papa Frank.

Het is onbegonnen werk om de hele Zappa-discografie zelfs maar overzichtelijk neer te pennen. De man produceerde platen aan een hoger tempo dan een mierenkoningin haar nageslacht uit haar achterlijf perst. Bovendien kennen wij vooral zijn latere werk (vanaf ‘Joe’s Garage’, met name) en is het nog steeds moeilijk om één van zijn vroege platen evenals zijn ultieme, klassieke uitstappen in één hap of zelfs in meerdere maaltijden door te slikken.

“We’re gonna play at a low volume tonight”, aldus frontman en zoon van dienst Dweezil bij aanvang van het concert. Op vraag van de organisatie werd het volume gedempt, kwestie van de in de buurt nestellende trekvogels niet te vroeg op pad te sturen.

Met zijn uitgebreide band (drummer, toetsenist, bassist, gitarist, percussionist, saxofoniste-toetseniste en zanger-trompettist) zou hij (zelf uiteraard op gitaar) een steekproef van het werk van god de vader spelen. En gezien de uitgebreide keuze, lijkt het niet al te moeilijk om voor elk concert weer nieuwe nummers te brengen. Iets wat Frank zelf trouwens ook vaak deed.

De gemiddelde leeftijd van het publiek lag behoorlijk hoog. Los van enkele jeugdige adepten, was het overgrote deel van de haren ofwel grijs ofwel gewoon niet (meer) aanwezig. 

Ondanks de wat elitaire bijklank die de muziek van Frank Zappa heeft, was de opkomst trouwens behoorlijk groot. En hoewel aanvankelijk enkel de zitplaatsen werden ingenomen, verhuisde een heel deel van het publiek al snel naar de open (staan)ruimte voor het podium.

Op de setlist stonden welgeteld twee nummers die ons bekend in de oren klonken. Niet toevallig waren die nummers (Keep It Greasey en de heerlijke afsluiter Yo Mama) ook net diegene die ons het meest konden bekoren. De gitaren en de bijhorende maffe extravaganza werden de vrije loop gelaten. Iets wat uiteraard niet alleen in die nummers gebeurde.

Maar ook de andere instrumenten kwamen ruimschoots aan bod, met een speciale vermelding voor de percussionist, die zijn marimba met de nodige expertise betokkelde. Elke muzikant kreeg trouwens de kans om zijn kunnen te tonen. Persoonlijk zijn wij daar niet altijd voor te vinden, omdat het nu eenmaal de vaart uit het optreden haalt, maar het maakte wel duidelijk dat dit een stel prima muzikanten was. En de stem van Ben Thomas lag wel degelijk in het verlengde van die van de helaas overleden grootmeester.

Het is moeilijk om het verloop van dit concert tot in de puntjes te beschrijven. De ene keer was het een soort jazzrock, de volgende keer werd er venijnig gerockt en nog later haalde het experiment de bovenhand, met de meest vreemde gitaarsolo’s en andere muzikale exploten tot gevolg.

We zouden u ook nog kunnen meegeven dat tijdens Advance Romance het publiek werd verleid tot meezingen, dat Ben Thomas zich meermaals tot bij het publiek begaf (en er zelfs een praatje maakte met enkele fans), én nog wel honderd andere details. Maar dat zou ons te ver brengen.

Onthoud vooral dat indien u ook maar een beetje affiniteit voelt met de muziek van Frank Zappa u de volgende doortocht van dit circus zeker niet mag missen. Zappa Plays Zappa is zeker de moeite waard. En niet alleen voor inmiddels tot het kapitalisme bekeerde anarchisten die na het concert elk in hun BMW X5 aan honderdvijftig per uur naar huis scheuren.