OLT 2010: Kommil Foo De Luxe - Alles behalve luxueus
Rivierenhof, Deurne (Antwerpen), 2 september 2010
Bij Kommil Foo De Luxe kunt u zich allicht iets voorstellen. Een mooie theaterzaal met fluwelen zetels waar je kaviaar en champagne voorgeschoteld krijgt terwijl de broertjes hun liedjes zingen bijvoorbeeld. Zondagavond was het echter in het Openluchttheater Rivierenhof te doen en hoewel dat technisch gezien ook een theater is mankeerde er een essentieel onderdeel om zelfs maar van een comfortabele avond te kunnen spreken. Meer bepaald: een dak.
Het idee an sich klonk veelbelovend. Op een warme zomeravond zingen de heren Walschaerts hun beste liederen samen met een uitgebreid orkest dat zich specialiseert in tango arrangementen. Wisten wij veel toen we onze tickets boekten dat het een snertzomer zou worden en we een groot deel van de avond in de gietende regen zouden zitten staren op de paraplu van de mensen voor ons.
Maar tot zover de klachten. De nummers van Kommil Foo kregen bijna allemaal een nieuwe jas aangemeten van Gwen Cresens. In Het Beest Is Baas bijvoorbeeld speelden de contrabas en de gitaar de hoofdrol. Het klonk een stuk ingetogener dan gewoonlijk maar het bleef natuurlijk. Andere keren waren de arrangementen uitgesprokener. Dit Kan Jij Niet Zijn werd voorzien van een volledige solo op bandoneon en Het Verdriet kreeg een lange tango outro.
Zoals gewoonlijk bij Kommil Foo werden de liedjes afgewisseld met perfect getimede sketches. Ook hiervoor werd een selectie gedaan uit vroegere voorstellingen. Sommigen heb je ondertussen al vijf keer gezien maar dat belet niet dat ze grappig blijven. Als leuk extraatje bij de restaurantsketch speelde het orkest een tango medley en als hilarisch moment bij Pijp viel de pianiste een strofe in.
Af en toe werd het orkest weggestuurd en kregen we songs in sobere uitvoeringen zoals ze ook in de oorspronkelijke voorstelling zaten. Het viel op hoeveel prachtige nummers de broers ondertussen al bij elkaar hebben geschreven.
In het tweede deel kwam het weer het spel bederven. Onder andere Speer passeerde nog de revue, altijd een hit, en tijdens Madrid, onze persoonlijke favoriet, begon de regen ook het podium op te waaien waardoor de set vroegtijdig diende afgebroken te worden.
Als bis kregen we nog Atlantis waarbij Raf iedereen opriep om voor het podium te komen staan waar het droog was. Daar hoorden we vooral zijn monitor en weinig van wat de rest van het orkest deed. Het was de eerste keer dat we recht stonden voor Kommil Foo. Mooi was het wel, maar luxueus is anders.