OLT 2010: John Butler Trio - Weergoden temmen voor gevorderden

Openluchttheater, Deurne (Antwerpen), 30 juli 2010

Precies een jaar na hun vorige doortocht in Deurne stonden John Butler en zijn Trio woensdag opnieuw op de planken van het Openluchttheater Rivierenhof. Met een nieuw album op zak en een heleboel goesting om erin te vliegen. In de schitterende omkadering van het Openluchttheater zorgden John Butler en co voor een onvergetelijke avond. Van tieners tot zestigers of van alternatievelingen tot Metallica-fans, allen waren ze in de ban van de Australische dertiger.

Opener van de avond was The Flying Horseman, de zeskoppige band rond zanger-gitarist Bert Dockx. Zelf beloofden ze bezwerende songs met pieken en dalen, of ook wel ritualistische tootsrock op zoek naar een altaar en een biechtstoel. Reden genoeg dus om al vroeg ons plaatsje in te nemen in het openluchttheater, waar de groep zijn altaar misschien wel gevonden had. En de sferische muziek werd extra in de verf gezet door de laatste zonnestralen die door de bomen heen het podium een spirituele schijn gaven.

Een wolk van effectgeluiden, ondersteund door lage basklanken, creëerde steeds meer spanning, maar loste in zichzelf op net voor een echte climax bereikt werd. De donkere, vertellende stem van de zanger en de ritmischere nummers op het einde zorgden uiteindelijk voor een oprecht applaus van de vroege vogels in het publiek.

Daarna was het de beurt aan de jongens (en het meisje) van School Is Cool om het publiek verder klaar te stomen. Het zootje ongeregeld mocht op de laatste editie van Humo's Rock Rally met de bloemen naar huis en kwam in Deurne even bewijzen waarom deze overwinning verdiend was.

Met hun opgewekte en uptempo nummers wisten ze het publiek wat meer in beweging te krijgen. En ook op het podium was er heel wat ambiance, grotendeels te danken aan de trommel/cymbaal/klokkenspel/keyboard-man die de meest gekke bekken tevoorschijn toverde. De sterke drums van zijn maatje aan de overkant lieten echter de beste indruk na. Muzikaal stak radiohit New Kids In Town er afgetekend bovenuit, maar ook een song als On The Beach Of Hanalei kon zeker overtuigen.

Voor het echte werk was het echter wachten op John Butler en zijn kompanen van het John Butler Trio. Het trio stak van wal met het oudere nummer Company Sin, waarin Butler al meteen een stevige solo voor zijn rekening nam, meteen gevolgd door de woordenvloed van Used To Get High.

Het concert in het Openluchttheater was het laatste van de Europese tournee, en de drie muzikanten waren dan ook perfect op elkaar ingespeeld. Dat kon je duidelijk horen in Don't Wanna See Your Face, het eerste nummer uit de nieuwe plaat 'April Uprising'.

Butler staat bekend als een wereldverbeteraar, en ook op deze avond predikte hij de revolutie. "Hopefully you're a part of the revolution, 'cause if you're not, you're just a part of the problem!" Waarop hij zijn effectpedaal opengooide en Revolution inzette.

De stijgende lijn in het optreden bereikte een eerste hoogtepunt met Better Than. Met de intro op banjo kreeg Butler het publiek direct mee, en bij het inzetten van het nummer konden de meesten onmogelijk nog blijven stilstaan.

Take Me en Treat Yo Mama dienden daarna als speeltuin om wat bijzondere instrumenten boven te halen. Het eerste nummer kreeg een percussie-intro mee, terwijl Butler voor het tweede de lap steel guitar op z'n schoot legde. Al was het vooral bassist Byron Luiters die de show stal stal met een dreunende didgeridoo tijdens het lang uitgesponnen einde van Treat Yo Mama.

En toen was het tijd voor het tweede hoogtepunt van de avond. Gevangen in de witte spotlights ging Butler zitten voor zijn minutenlange solonummer Ocean. Tokkelend en trommelend op zijn veelsnarige gitaar nam hij iedereen mee in een ontroerend en tegelijk opzwepend avontuur. Gsm's en fotocamera's doken overal op, en vanuit het hele theater weerklonk een oorverdovend applaus. Toeval of niet, maar bij het wegsterven van de laatste noot was het pas echt helemaal donker geworden.

Met drummer Nicky Bomba en Luiters er weer bij werd ook Zebra een voltreffer die door het publiek lustig werd meegezongen. Een overmoedige fan zag hierin echter het sein om het podium op te springen en Butler op een innige omhelzing te trakteren. Verrast door zoveel mannenliefde begon Butler zelfs een dansje met de jongeman, ondersteund door Bomba die spontaan een slow speelde. "That will be on YouTube tomorrow!", grapte Butler.

Het trio ging na dit intermezzo vol door met Good Excuse. De bassolo werd zeker gesmaakt, maar wanneer drummer Bomba overnam, werd ook het publiek betrokken: "boom shakalaka boom boom boom" schalde door het theater.

De set werd afgesloten met Close To You, waarna Butler en co onder luid applaus het podium verlieten. Ze lieten echter niet lang op zich wachten voor een bisronde. Met zijn vingervlug getokkel begon Butler opnieuw alleen aan Peaches and Cream, maar na een tijdje kwam Bomba hem vergezellen, en uiteindelijk dook ook Luiters weer het podium op.

Wie nog ontbrak? Inderdaad, de overmoedige fan. Maar deze keer kon Butler dat duidelijk minder appreciëren. De security bleek niet bij machte in te grijpen, dus werkte Butler hem zelf maar vakkundig het podium af.

Onder luide aanmoedigingen begon het trio uiteindelijk aan afsluiter Funky Tonight. De wave ging door het publiek en voor de apotheose grepen zowel Butler als Luiters naar de trommels. Als in een regendans trommelde het trio en danste het publiek. Toeval of niet, maar net op dat moment vielen de eerste druppels uit de donkere hemel.

Met een tevreden gevoel liepen we door het park terug huiswaarts, in de gietende regen, maar niemand die daar wat om gaf.