OLT 2010: Beirut - Een mindere dag van een magische band.
Openluchttheater, Deurne (Antwerpen), 12 augustus 2010
Een bruiloft, herstellingswerken aan je dak of een dagje Walibi. Allemaal momenten waarvan het succes kan afhangen van het simpele feit of het regent of niet. Ook openluchtconcerten vallen in die categorie. Gelukkig waren de weergoden Beirut na een aantal kwakkelende augustusdagen gunstig gestemd en hielden we het droog in het Rivierenhof. Maar dat er voor een memorabel liveoptreden méér nodig is dan een droog pak en een op zich unieke en prachtige liveact moge bij deze duidelijk zijn.
Net als op reguliere festivals komen mensen in het openluchttheater samen om elkaar te ontmoeten en wat bij te praten. In de fantastische kleine arena heeft iedereen een goed zicht op het podium, maar het belangrijkste nadeel is het feit dat zowel voor de band als de toeschouwers een helse taak is om niet afgeleid te worden door de mensen die aan en af lopen en elkaar begroeten. Vooral voor het voorprogramma is dat niet evident, en dat was in het geval van de Oxfordse jongens van Stornoway niet anders.
Stornoway is, wat ons betreft, een van dé nieuwe bands van het moment. Hun debuutcd op het prestigieuze 4AD-label staat bol van de catchy meerstemmige folknummers. Het is een band die zich tussen het grote aanbod van Mumford & Suns en Fleet Foxes-clonen weet te onderscheiden en ook live staan ze hun mannetje.
Geen slecht woord over hun prestatie in het Rivierenhof. Gezien de omstandigheden brachten ze het er heel goed vanaf, maar temidden van alle afleiding waren de sterke songs en ook de feilloze manier waarop ze gebracht waren niet genoeg om het publiek tot op de achterste rijen bij het nekvel te grijpen. Maar we twijfelen er niet aan dat dat tijdens een cluboptreden dat er later op het jaar waarschijnlijk zit aan te komen recht gezet zal worden.
Voor Beirut lagen de kaarten beter. Alle fans hadden hun vaste plaatsje gevonden, en de avond viel. Ideale omstandigheden zou je denken, maar toch haperde er iets. De band en zanger Zach Condon waren nochtans hun charmante zelve. Een lofzang aan het Belgische bier en een stukje Marieke van Jacques Brel illustreerden de goede band die Beirut heeft met ons land.
En het publiek reageerde vol verwachting op alle nummers, niet alleen op het bekendere werk als Nantes en Elephant Gun. Maar het samenspel was niet tiptop afgestemd en ook de zang van Condon klonk niet krachtig genoeg. Wanneer de blazers bovengehaald werden voor een instrumentaal tussenstuk spetterde het wel, maar de trein bleef sputteren.
Toen het publiek voor de bisnummers de dranghekkens negeerde en tegen het podium aan ging staan liet Zach Condon weten dat hij zelf het gevoel had dat het optreden dan pas kon beginnen. Het contact was er eindelijk en om dat te vieren kregen we een extra lange bisronde met ondermeer Carousels, Mount Wroclai en Gulag Orkester.
Maar het kwaad was al geschied en een deel van het publiek begon al af te druipen nog voor het optreden afgelopen was. Slecht was dit niet. Het was gewoon een mindere dag op de kalender van een groep die tot waarlijk magische dingen in staat is. Niets meer, maar ook niets minder.
12 augustus 2010
Kristiaan Art
