Okkervil River - Goud, mirre en wierook

Cactus@MaZ, Brugge, 8 november 2008

Het was ongetwijfeld niet de sterre die de herderkens naar de Brugse Magdalenazaal geleid had. Daarvoor was de mist te dik. En toch waren vertegenwoordigers uit zowat heel het land op het appèl. Van Antwerpen over Brussel tot Wallonië, allen waren ze afgezakt om het exclusieve optreden van Okkervil River mee te maken.

Lawrence Arabia had de eer het voorprogramma te mogen verzorgen. Dat deed de band met een erg verscheiden set, waarin rock met blues en het betere levenslied werd afgewisseld. Constante was dat elk nummer werd opgeluisterd door allerlei koortjes.

Met de songs zat het in elk geval wel goed en de technische moeilijkheden - versterkerkabel die dienst weigerde, de B-snaar die sneuvelde - werden moeiteloos opgevangen. Mits wat meer rotatie zit hier best wel wat in.

Heilig verklaren gaan we Okkervil-frontman Will Sheff nog niet meteen doen. Maar dat hij een goddelijk performer is, staat als een paal boven water. Hij wrong zich in alle mogelijke bochten, stuwde elk van zijn bandleden vooruit en bespeelde het publiek als een meesterlijk poppenspeler.

Daarbij stootte hij voortdurend de microfoonstandaard om of raakte hij verstrengeld in zijn versterkerkabel. Dat komt ervan als je bril na één nummer al onder het drumpodium verdwijnt, even later gevolgd door je vest en das. Maar de manier waarop hij A Girl In Port inzette, deed ons helemaal wegsmelten. Geen wonder dat je op de kalmere momenten de spreekwoordelijke speld kon horen vallen.

De set werd opgebouwd naar een hoogtepunt, voornamelijk gevormd door nummers uit ‘The Stage Names’, zoals een prachtig, uitgesponnen Our Life Is Not A Movie Or Maybe en een krachtig Unless It Kicks. 

Maar ook oudere songs zoals Maine Island Lovers (uit ‘Down The River Of Golden Dreams’) beklijfden. En ook nieuwe nummers als Singer Songwriter en Blue Tulip, ongetwijfeld een van de pareltjes op ‘The Stand Ins’, deden het publiek voortdurend de oren spitsen.

De cover van Lennons Jealous Guy mocht dan niet bijster origineel zijn, Sheff legde er wel zijn ziel in. Bovendien bewees dit alleen maar hoe sterk de nummers van Okkervil River zelf zijn, want wanneer daarna Okkervil River (het nummer) werd ingezet, werd de spanningsboog meteen weer strakker opgespannen.

Goud, mirre en wierook zouden misschien iets overdreven zijn, maar geen van de drie wijzen zal kunnen ontkennen dat dit een van de beste optredens van het (na)jaar was.