Oi Va Voi - Kernenergie op het podium
Ancienne Belgique, Brussel, 14 oktober 2009
Energie ontstaat volgens Albert Einstein uit massa en lichtsnelheid in het kwadraat. De massa was maandagavond bij Oi Va Voi aanwezig, en de organisatoren zorgden voor genoeg lichtsnelheid door prachtige lusters en kerstlichtjes in de AB Box te hangen. Toch bleek het Duitse genie het niet helemaal bij het rechte eind te hebben. De energie werd deze keer immers gecreëerd door de combinatie van sterke muzikanten en opzwepende muziek. En dat kwadraat? Dat kwam vanzelf.
Een eerste stroomstoot kreeg het publiek door het Vlaamse voorprogramma Amatorski, een bandnaam die ze niet gestolen hadden. Een rommelig begin, een gitaar die tegen de microfoon gestoten werd en de setlist die op de hand van de zangeres geschreven stond, dat alles deed de groep vrij amateuristisch lijken. Toch vergeven we Amatorski graag zijn foutjes, want de band, die psychedelische rock speelde, deed ons alweer beseffen dat België prachtige muzikanten heeft. We zien ze graag nog eens terug, een beetje minder zenuwachtig als het kan.
De eerste noten van Oi Va Voi's Photograph legden de zaal meteen plat. Zelden hebben we een band de toeschouwers zo snel in vervoering zien brengen. De vergelijking met de impact van een atoombom is hier amper overdreven, en zo kregen we de ene ontploffing na de andere naar ons hoofd geslingerd. Het instrumentale Gypsy, het dromerige I Know What You Are en het krachtige Long Way From Home, de ene song was nog explosiever dan de ander.
De groep heeft met hun derde zangeres, Bridgette Amofah, duidelijk een succesvolle verandering doorgevoerd. Met haar look en donker stemgeluid wordt hun zigeunermuziek nog zuiderser. Dat illustreerde ze onder andere in Travelling The Face Of The Globe. Of de band haar kan houden, is een ander verhaal, want met zo’n stem zou Amofah ongetwijfeld ook solo succes hebben.
Toch bestond er niet zoiets als één bandleider. Hoewel sommige muzikanten wat verbleekten bij de podiumgenieke anderen - daarbij denken we spontaan aan de spring-in-'t-veldvioliste Anna Phoebe - kreeg iedereen zijn solootje. En ze leken er allen plezier in te hebben. De concertgangers deelden trouwens mee in die vreugde, en kregen onderlinge glimlachen, knipogen en tikjes op de billen te zien.
Kernenergie, niet iedereen is voor en ook wij zien liever windmolens in het landschap. Maar zulke atoombommetjes mogen toch vaker neervallen. En als we dan toch een radioactieve afwijking moeten krijgen, laat het dan alstublieft een extra paar ogen zijn. Zo kunnen we bij de volgende komst van Oi Va Voi tenminste alle muzikanten volgen.