Oh Land - Beauty and the bass

Botanique, Brussel, 17 november 2011

Denemarken, land van haring en Roskilde, spreekt niet meteen tot de verbeelding. Nanna Øland Fabricius is echter van plan daar verandering in te brengen. Wie zeg je? Misschien doet haar pseudoniem Oh Land wel een belletje rinkelen. Ooit was ze een professionele ballerina in wording, maar door een wervelbreuk stapte ze over naar muziek. Gelukkig maar.

Oh Land - Beauty and the bass



Al van bij het binnenkomen werd duidelijk dat dit een... euh, gezellig concert zou worden. De rotonde in de Botanique was volledig opgevuld en het was duwen en trekken voor een plaatsje. Veel hippe vogels met kingsize brillen en asymmetrische kapsels in de zaal trouwens. Oh Land is duidelijk nog niet in de mainstream beland.

Ze hebben er nochtans de zangeres voor. Blond, ellenlange benen en een lijn waar de gemiddelde cokesnuiver jaloers op zou zijn. Kortom, een bloedmooie verschijning, maar door haar bizarre outfit en de pseudo-konijnenoren op het hoofd was meteen duidelijk dat we hier niet met een doorsnee Barbie te maken hadden.

De Deense schone dartelde over het podium, waagde zich geregeld aan een excentrieke dansbeweging en probeerde het publiek met onschuldig grappige bindteksten te entertainen. En zingen kon ze ook natuurlijk. Vooral in de tragere nummers kwam haar stem tot volle kracht, waarmee ze bewees dat ze er niet enkel omwille van de looks stond.

Helaas had de geluidsman zijn geluid afgestemd op een zaal van groot formaat. De baslijn kwam verschrikkelijk zwaar door, waardoor wij momenteel zo zacht mogelijk de toetsen beroeren, aangezien elk geluid nog pijn aan de oren doet. Het publiek leek erdoor vastgenageld aan de vloer want op een excentriekeling na zat er niet veel schwung in de zaal.

Spijtig, want Oh Land hebben goede nummers in hun repertoire. Wolf & I en Perfection werden goed onthaald en ook White Nights mocht er zijn. Naar het einde toe kwam er toch een beetje vuur in de zaal en gingen de handen op elkaar voor Sun of a Gun. Geen evidentie want de mengeling van elektro, dubstep en triphop - we noemen het vanaf nu tripstep - is toch even wennen. Bij het bisnummer werd dan toch eens helemaal wild gegaan.

Oh Land is stilaan potten aan het breken en dat is volledig terecht. Hun nieuwe album en de voorganger zijn allebei pareltjes en ook live staan ze er. Een bloedmooie zangeres, twee goeie muzikanten en een leuke inkleding van het podium waarbij ballonnen dienen als projectiescherm doen hun werk. Alleen moet het geluid goed staan om echt te kunnen genieten van de muziek.

17 november 2011
Niel Van Herck