Of Monsters And Men - Een wall of sound met dansvloer ervoor

Vorst Nationaal, Brussel, 17 november 2015

De wereld is aan het veranderen; en muziektempels zijn niet meer de tempels die ze een paar dagen geleden wel nog waren. Een vreemde, stille sfeer was voelbaar bij het binnenwandelen van Vorst Nationaal. En toch, toch wisten we dat Of Monsters And Men gingen proberen om de niet meer zo heilige huisjes terug een beetje heiliger te maken.

Wat was het schrikken toen Mammút hun eerste tonen inzette. De IJslandse hoofdact had vriendjes meegebracht uit eigen land om de avond te openen. Vanop een donker podium werd het publiek verrast met zware progrock als opener. “Kop naar beneden en rammen op die instrumenten”, leek het motto van de vijfkoppige band. De verbaasde menigte wist niet goed wat er mee aan te vangen. Al moet het gezegd, het was wel goeie progrock: meeslepend en melodisch.

Zangeres Katrína Mogensen was de enige die leek te beseffen dat er nog andere mensen in de zaal waren. In latex jurk en met rood geschilderde handpalmen zong, of krijste, ze er op los. De mosterd werd duidelijk gehaald bij landgenote Björk. Maar feit blijft dat voor een band als Of Monsters And Men, die toch vooral teren op hitjes, dit een bizar en veel te lang - drie kwartier - voorprogramma was.

Toen Of Monsters and Men dan eindelijk het podium beklom, ging dat gepaard met de kleuren van de Franse vlag als achtergrondverlichting. De vijf werden bijgestaan door vier sessiemuzikanten, wat hen de mogelijkheid gaf om alle aspecten van hun nummers live te brengen. Maar vooral om een wall of sound te creëren die je een paar passen achteruit deed deinzen.

Een tactiek die al van bij de opener Thousand Eyes werd gehanteerd. Vier gitaren die eerder feedback, dan noten uitstuurden. Met daaronder een dreigend elektrisch basgeluid bijgestaan door een overdaad aan stroboscopen. Plots leek de keuze voor het voorprogramma toch niet meer zo vreemd.

Maar King and Lionhaert zorgde voor een ware gemoedsswitch. Warme kleuren maakte zich meester van het geheel en voorzichtig werd er opgebouwd naar een eerste hoogtepunt. Onder de leidende tonen van een accordeon nodigde het nummer uit tot meeklappen.  En met Mountain Sound transformeerde de zaal langzaam maar zeker in een volledige dansvloer.

Onder aanvoeren van leading lady Nanna Bryndís Hilmarsdóttir werden we meegenomen op een trip waarbij duidelijk werd dat Of Monsters And Men live helemaal niet afhangt van hun hits. Stuk voor stuk werden de nummers vakkundig opgebouwd, door slim gebruik te maken van grote contrasten in de bombast die ze uitstuurden. Hunger was daar de exponent van. Klein, bijna akoestisch beginnen, om vervolgens zeer gestaag op te bouwen.Met de nummers Lake House, en natuurlijk ook Little Talks was het zaakje helemaal geklaard. Met meezingbare lala-la’s en luide hey’s werd een waar volksfeest ingezet.

Tot slot werd Organs opgedragen aan de slachtoffers van de aanvallen in Parijs. Opnieuw onder een Franse vlag trokken we ons op aan de woorden “I don’t want to stay in the dark”.  In een concert zaal die bij aanvang wel erg leeg voelde – ruw geschat slechts een derde van de volledige capaciteit van Vorst - wiste de muziek de realiteit eventjes uit.