O.Children - Postpunkbelofte bevestigt

Beursschouwburg, Brussel, 4 februari 2013

Een groep die zich vernoemt naar een song van Nick Cave kan a priori op onze sympathie rekenen. Idem dito voor een concertorganisator met de naam Mad About Music. Tot zover de vooroordelen. Want uiteindelijk is het podium nog altijd de plaats waar het allemaal dient te gebeuren voor een band, O. Children in dit geval. En dat podium bevond zich zaterdagavond op het dakterras van de Brusselse Beursschouwburg, vijf hoog. Jammer genoeg niet in openlucht zoals dat tijdens de zomer wel eens kan voorvallen hier, maar in een gezellig zaaltje dat trouwens het bordje ‘uitverkocht’ mocht ophangen. Faut le faire! 

U bent nog niet vertrouwd met dit Britse kwartet? Niet zo verwonderlijk want nadat de bescheiden storm rond hun uitstekende, titelloze debuut (2010) was gaan liggen, hoorden wij hen ook niet echt meer passeren via onze vaderlandse 'Radio Waves'. Nochtans moet opvolger ‘Apnea’ (2012) niet bepaald onderdoen voor de eersteling en klinkt dat album over het algemeen zelfs nog een tikkeltje toegankelijker.

Niet dat we willen insinueren dat O. Children moeilijke muziek maakt(e). Integendeel. Liefhebbers van sfeervolle, melodische postpunk hebben een vette kluif aan hun beide platen. Je hoorde er weliswaar duidelijk de echo’s van grote voorbeelden uit heden en verleden in terug, maar de platen klonken op zich toch sterk genoeg om verwachtingsvol naar dit optreden uit te kijken.

Nog maar pas hun tweede passage in ons land overigens, maar afgaande op de opkomst dus alvast een schot in de roos voor de organisatie.

Ook wij keerden zeker tevreden huiswaarts na afloop, al hadden we verwacht dat de groep live nog iets krachtiger uit de hoek zou komen. De boomlange Tobi O’Kandi is een overtuigende zanger en ook de bassist, gitarist en drummer (mede door het lage podium grotendeels aan ons blikveld onttrokken) deden van bij de aanvang hun opperste best om het publiek in vervoering te brengen.

Dat lukte echter – ondanks de intrinsieke kwaliteit van songs als Malo, Ezekiel’s Son en PT Cruiser – slechts gedeeltelijk. Ook eerder poppy pareltjes als Dead Disco Dancer en I Know (You Love Me) waren, hoe goed gespeeld ook, niet meteen van aard om de toeschouwers wild te maken.

Dat veranderde echter – gelukkig voor Tobi, die al vroeg duidelijk maakte dat hij wel zin had in een feestje – naar het einde van de show toe. Knappe versies van onder meer Chimera, Lily’s man, het machtige Ruins en Holy Wood zorgden alsnog voor het nodige animo in de zaal.

Samengevat: een geslaagde eerste live kennismaking met een beloftevolle nieuwe loot aan de grote postpunkboom, maar we hopen vooral dat ze dit niveau ook in de studio kunnen aanhouden en ons in de toekomst mogen verblijden met een even straf derde album!