Obituary - Amon Amarth - Legion ot Damned - Drakar gesignaleerd te A.

Hof ter Lo, Borgerhout (Antwerpen), 11 maart 2009

In het Hof Ter Lo wachtte ons een mooie affiche. Naast het nederlandse thrashgeweld van Legion Of The Damned kregen we zowaar de oudstrijdersliga van Obituary voorgeschoteld. En als klap op de vuurpijl meerden de Vikingen van Amon Amarth de drakar aan langs de scheldekaaien.

De noorderburen waren massaal afgezakt om hun eigen Legion Of The Damned een hart onder de riem te steken en dat zorgde voor een volle en bloedhete zaal. De band had kosten noch moeite gespaard om het podium aan te kleden. Decorpanelen en een backdrop die de hele achterwand vulde, gaven de scene net dat beetje extra.

Het geheel zag er misschien uitermate professioneel uit, de geluidskwaliteit was niet altijd navenant. De band trok in elk geval meteen stevig van leer. Vanaf het razende Diabolist was de sonische brij enigszins aanvaardbaar te noemen, maar het bleef ploeteren voor de thrashers.

Obituary is één van de weinige bands die al jaren op ons verlanglijstje stond. Dit keer trad de band aan zonder Allen West maar wel met Ralph Santolla op gitaar en uiteraard met de broertjes Tardy in de rangen. Blijkbaar was het geluidsprobleem toch niet onoverkomelijk want na een nummer zoeken naar de juiste afstelling stond zelfs de oergrunt van Obituary op punt. Vanaf Cause Of Death was alles vrij scherp te horen, ondanks de toch wel vette, overstuurde gitaargeluiden die zo kenmerkend zijn voor Trevor Peres.

John Trady’s typische grunts waren de beste vocalen die we hebben gehoord. De man deed nauwelijks moeite om het publiek te bespelen, maar dat heeft een band met een dergelijke reputatie dan ook amper nodig. Met topnummers als Dying, Evil Ways en Final Thoughts kregen we een uittreksel uit de hele Obituarygeschiedenis om natuurlijk te eindigen bij Slowly We Rot.

Amon Amarth kreeg als headliner het hele podium ter beschikking. Vooral de lichtshow van de Zweden was om duimen en vingers bij af te likken, maar uiteraard was het de muziek waarvoor we gekomen waren.

Al vanaf de eerste noten van Twilight Of The Thunder God kreeg de band de zaal op hun hand. De boomlange frontman torende hoog boven zijn bandleden uit, en wist als geen ander het publiek bij het optreden te betrekken. De choreografie was wel lichtjes over the top, maar het synchrone headbangen van de vikingen resulteerde toch in een mooie performance.

Wie zei er ook alweer dat zondagavonden saai waren?