Oasis - Madness

Croke Park, Dublin, 17 augustus 2025

Zestien jaar. Dat is verdomd lang voor een ruzie tussen broers. Over het ontstaan ervan zijn vele verhalen, maar de rode draad is sowieso het verdomd irritante en egoïstische karakter van Liam Gallagher, die er een sport van maakt om oudere broer Noel te koeioneren. Maar het werkt natuurlijk. Arrogantie als attitude is verdomd aanstekelijk. "Fock Oasis". Over het waarom nu van de reünie zijn trouwens ook veel verhalen, maar de rode draad is sowieso geld. Veel geld. Onderhandeld door een leger managers, die het zelfs klaarspelen om een fiks percentage te krijgen op elke geconsumeerde pint tijdens de concerten.

Maar laat ons het hebben over het resultaat. In één woord: madness. Dublin werd twee dagen lang compleet getransformeerd in de stad van de twee broertjes. Geen straat zonder “Oasis 2025 Dublin”-vlag of vlaggenslingers, geen pub zonder muziek, een gigantische pop-upstore boordevol merchandising met rijen van meer dan een uur lang ervoor, drones in bandlogoformatie boven het stadion, illegale straatverkopers van shirts en hoedjes op elke hoek, speciale kortingen in kledijwinkels “if you show us your ticket”,… Je kon het zo gek niet bedenken.

Geen wonder dus dat het gigantische Croke Park stadion met drieëntachtigduizend plaatsen op een wip uitverkocht was en een veelvoud kandidaten zonder ticket achterbleef. Zoek in de socials gerust naar beelden van meer dan duizend fans die niet binnen geraakten, maar samen in één massa buiten het stadion Wonderwall meezongen.

Beginnen bij het begin: rond 18u mochten minder gekende tijdsgenoten en Britpopband Cast de spits afbijten voor een quasi leeg stadion. Enkel de golden ticket-houders vooraan – toch ook enkele duizenden – hadden natuurlijk hun vlakbij-plekje al veroverd. De Liverpudlians kregen zonder echt opvallende hit dus een kanjer van een opgave, maar zanger en gitarist John Power (Zie ook The La’s) maakte vooral gebruik van zijn achternaam en bracht vooral vlot melodieuze, energieke rocksongs zoals nog het meest gekende Walkaway. Zeven songs of een half uurtje is natuurlijk niet echt veel, maar de overtuiging, waarmee Live The Dream werd gebracht, leek in elk geval echt en oprecht en deed ons inzien waarom Liam Gallagher al wel eerder dweepte met deze band (“Watching them play is a religious experience”).

Een uurtje na Cast mocht de tweede opwarmer beginnen voor een stadion dat intussen toch al voor meer dan twee derde gevuld was. Geheel terecht natuurlijk, want Richard Ashcroft heeft de populariteit en status van het ter ziele gegaan The Verve moeiteloos doorgetrokken. Getuige het fantastische Break The Night With Colour, dat door zo’n vijftigduizend enthousiastelingen mee ge-oooh-oooh-t werd. Maar de rasentertainer speelde natuurlijk op veilig en liet het charisma vooral schijnen over The Verve-songs, allen afkomstig uit het populairste album ‘Urban Hymns’. Na een heerlijk over het stadion zwevend Weeping Willow (“I hope you see what I see”) naar een eerste stevige kippevelmoment Sonnet. Of hoe echt heel de menigte de songtekst volledig meezong: “Yes, there’s love if you want it / Don’t sound like no sonnet, my love.” Spreekt voor zich dat nadien Lucky Man, The Drugs Don’t Work en natuurlijk Bittersweet Symphony de bal mochten binnenkoppen. Wat een gigantische publieke extase was bij die laatste al aanwezig! En Ashcroft bleef zijn prettige zelf, keek, zong en genoot. “I’m a lucky man / with fire in my hands” Het zal wel!

Iets vroeger dan het aangekondigde 20u15 stopte plots de muziek (Beatles, Stones, Who) en loeide de gitaarintro van Fuckin' In The Bushes doorheen het bomvolle stadion met flitsende beelden en billboardslogans als “It’s finally happening”, “Oasis are Reunited”, “It’s On”, “Dublin, are you ready?” of “THIS IS IT” op het scherm. Het is onmogelijk om het uitzinnige gejuich te beschrijven, toen na een minuut Liam en Noel hand in hand on stage verschenen. Na zestien stille jaren eindelijk terug Oasis. Een droom die voor zowat elke aanwezige uitkwam en zo’n twee uur of drieëntwintig songs lang ten volle beleefd werd.

De feitelijke setlist was trouwens niet helemaal zo hap-slik-weg als je had kunnen verwachten. Na openers als (What’s The Story) Morning Glory, Some Might Say en een knallend Cigarettes & Alcohol – door drieëntachtigduizend stemmen letter voor letter meegezongen en gebruld, ging het tempo ietwat naar beneden. Zoek trouwens gerust eens op hoe Liam iedereen vraagt om voor één keer de rug te draaien naar Oasis en het podium tijdens Cigarettes & Alcohol, toen in de intro de slogan “Rock and roll can seriously damage your health”, passeerde en iedereen, toen de tekst werd ingezet, zich springend omdraaide. Seismografen, opgelet! Ook tragere ballades als Talk Tonight en Half The World Away (met sneer naar de Royal Family) of het onverstaanbare gemompel tussendoor van een uiteraard vuilbekkende Liam konden de sfeer niet drukken. Het dak was en bleef eraf.

Wat vooral opviel, was de subtiele boodschap doorheen de set: de “back together”-opluchting in de vorm van de teksten van Stand By Me of (Feeling) Supersonic of Little By Little (“And all the time I just asked myself / why are you really here? / Why am I really here?”), maar ook in de vorm van veel high fives en zelfs omhelzingen van de broertjes. Na de show zelfs een subtiele kneep in de billen. De “oef, eindelijk”, de opluchting van band en publiek. Dat speel je niet zomaar na voor zo’n vierhonderd miljoen pond of 0,4 procent van het BNP van de UK in 2025. Toch?

Na afsluitende knallers als Live Forever en (Tonight, I’m a) Rock’n’Roll Star (jaja, alweer die duidelijke slogans!) ging Oasis een paar minuten van het podium voor de echte apotheose. Want wat gebeurde tijdens de bissen bij Don’t Look Back In Anger, Wonderwall en natuurlijk Champagne Supernova, dat moet je zelf ervaren. Iets met vuurwerk, collectieve orgie en tienduizenden schorre stemmen.