#Nuits24 - Yard Act, Folly Group, Murkage Dave - Van zeven tot zevenenzeventig jaar

Botanique, 28 april 2024

Op de vijfde avond van Les Nuits Botanique kwam, zag en veroverde Engeland de Chapiteau. Yard Act zorgde voor het feestje dat we hadden verwacht, maar ook Folly Group en Murkage Dave waren aangename verrassingen tijdens deze geslaagde festivalavond.

Toen we om zeven uur de Chapiteau binnenstapten, was opener Murkage Dave net aan de set begonnen. Erg talrijk was het publiek op dat moment nog niet, maar toch talrijker dan de band. "Please make some noise from my band", vroeg hij na een paar songs. Waarna hij droogjes verwees naar de vintage ghettoblaster, die een paar meter verderop stond. We hoorden veel r&b, gekruid met soul en hiphop, maar zo in zijn eentje zonder stomende begeleidingsband, bleef het toch allemaal ietwat vrijblijvend.

Ook een beetje raar gecast als support voor de postpunkers van Yard Act, maar hij had wel een mooi verhaal over hoe het komt dat hij de voorbije vier weken met hen de tourbus en het podium mocht delen: "Ik was een fan van hun muziek, stuurde een berichtje via Instagram, en zie: hier sta ik". De goedlachse man had een aanstekelijk effect op het met mondjesmaat aandikkende publiek. Hij uitte tegelijk liefde voor Brussel en afkeer voor Londen. Please Don't Move to London It's a Trap was een anti-epos over de Britse hoofdstad. De levensduurte in Londen was een mooi brugje naar de mercantiele mededeling dat hij aan de merch cassettes, cds en platen te koop had. Het hilarisch introspectieve Murkage Dave Changed My Life sloot het onderhoudende halfuurtje af, maar we zouden Dave later op de avond nog terugzien.

Hoe luchtig het er bij Murkage Dave nog aan toegegaan was, des te strakker werd het een kwartiertje later, toen Folly Group het podium overnam. Wervelend aangestuurd door twee percussionisten, telt Folly Group ook nog een bassist die achterna gezeten leek door een roedel schuimbekkende wolven en een gitarist die zich uitsloofde om de funky kompanen minstens bij te benen. De set klonk als een shaker waarin Foals, Young Fathers, The Rapture en black midi steeds sneller tegen elkaar kaatsten. In een song als Big Ground voelden we meer ritmewisselingen dan in de volledige catalogus van de meeste andere bands.

Het werkte verslavend, want toen de twee percussionisten even van plaats wisselden en tijdens I'll Do What I Can en Strange Neighbour het gaspedaal even werd gelost, voelde het haast ongemakkelijk. Zaal en band gingen door een roes waarin het leek alsof een set van anderhalf uur in een half uur werd samengeperst, met zanger-drummer Sean Harper als voornaamste protagonist. We hebben zo'n vermoeden dat deze Folly Group bij een volgende passage zo'n anderhalf uur zal mogen vullen als hoofdact. Waanzinnige show!

In tweeënhalf jaar kan veel veranderen. In november 2021 was Yard Act op Sonic City één van de revelaties, donkere postpunk met een zanger die in trenchcoat parlandogewijs over het podium van de kleine zaal strompelde. In april 2024 vult Yard Act nagenoeg de grootste zaal van Les Nuits, en is de muziek niet langer een schaduw van voorgangers als The Fall of Arab Strap, maar eerder de soundtrack voor een gelukzalig cruiseschip dat op een woeste zee rondzwalpt. Het zevenkoppig orkest van dienst telt zelfs twee zangeressen op backing vocals, die ons nu eens terugflitsten naar Talking Heads en Slippery People, dan weer naar Wham en Pepsi & Shirley. De dames zorgde voor ingestudeerde choreografietjes, kwamen frontman James Smith al eens vooraan ondersteunen (When The Laughter Stops) en mochten voor extra percussie zorgen (nog iemand gelet op die bizarre tamboerijn met het Prince lovesign logo?). Je begrijpt het al: Yard Act brengt geen dreigende postpunk meer, maar eerder het soort entertainment dat appeleert van zeven tot zevenenzeventigjaar. Da's niet pejoratief bedoeld, want als een soort postapocalyptische versie van Gorillaz of Blur (of, afgaand op de looks van de bassist, Pulp) sleurde de band de gewillige zaal door het laatste feestje van het weekend.

De boodschap mag dan iets lichter verpakt zijn anno 2024, hij wordt niet minder grauw of sarcastisch. "Maybe that's why the opinions gathered by the think tanks always stink / They only ask the thick fish / Thick fish with fat fins and toothless grins / all mouth and no ears / Fizzing with thick ideas", klonk het in Fizzy Fish, of "We signed to a subsidiary of Universal, Inc. / because the water keeps on rising", in We Make Hits. Tijdens de dolle finale van het optreden, vroeg Smith ook nog aandacht voor de Oekraïners, de Soedanezen en de Palestijnen ("Zo weten jullie ook waar wij nog steeds voor staan"). De setlist balanceerde tussen nieuwe songs uit 'Where's My Utopia?' (waarvan de titel in flashy eighties letterfont de box van de toetsenist sierde) en songs uit debuut 'Overload' en een vroeg ep'tje (Dark Days).

'Where's My Utopia?' gaat deels over de overgang van undergroundbandje naar een act die zalen doet vollopen en hoe daarmee om te gaan. Ook een lange tournee zal zo'n bekommernis zijn. James Smith gaf mee dat de show op Les Nuits de laatste was na twee lange maanden weg van huis. Hij vond het naar eigen zeggen een "nice way to end" en voegde de daad bij het woord met een lang uitgesponnen afterparty, genaamd The Trench Coat Museum, waarbij ook Murkage Dave en Folly Group weer het podium werden opgehaald.

Of we nu de voorkeur geven aan de donkere of aan de kleurrijke Yard Act, daar zijn we nog niet uit. Het is wellicht ook een nutteloze overpeinzing, want de band lijkt definitief een andere muzikale afslag te hebben genomen, waarbij ze in Brussel alvast niet uit de bocht vlogen.

Les Nuits Botanique loopt nog tot en met 5 mei met ondere andere Cranes (30/04), Mount Kimbie (02/05) en This Is The Kit (03/05).