#Nuits23 - BRNS, Eosine - Kroniek van een aangekondigde dood
Botanique, 30 april 2023
“C’est avec une immense joie qu’on vous confirme que notre ultime concert de dimanche au Botanique aura bel et bien lieu!”. Met dit verlossende bericht via de social media liet BRNS zaterdag weten dat hun allerlaatste concert een dag later toch zou doorgaan. De afscheidstoernee van de Brusselse band had na anderhalve maand zijn tol geëist: zanger-drummer Tim Philippe kreeg stemproblemen en de band schrapte noodgedwongen drie van de vier allerlaatste concerten. Misschien maakte net deze frustratie de zwanenzang in de Botanique zo’n euforische kroniek van een aangekondigde dood?
Je kan het oneerbiedig vinden dat we het in het verslag over de uitvaart van een band, eerst nog over een andere band moeten hebben. Het piepjonge Luikse bandje Eosine mocht de avond openen en dat vonden we een erg aangename kennismaking.
Eosine won vorig jaar 'Court-Circuit', de Waalse tegenhanger van pakweg de 'Rock Rally' of 'De Nieuwe Lichting' en bewees in Brussel dat de jury zich niet vergist had. Het viertal mag dan wel grossieren in een soort shoegaze of dreampop waarvan de ingetrapte deuren vervaarlijk lonken, toch kwam de set verrassend authentiek over. Openers Ciarán en Plant Healing waaiden nog een beetje ongevaarlijk onderhoudend langs ons heen, maar tijdens Seashells ging het plots scherp en hard en leek de dreampop te verworden tot een onstuimige nachtmerrie. Intussen waren ze ook met drieën aan het zingen om ons helemaal mee te zuigen in dit muzikale avontuur. Ook toen we een song later dachten ons nog eens te kunnen omdraaien en verder te dromen, duurde dat slechts tot de volgende uitbarsting.
Het had natuurlijk allemaal iets van Slowdive of Lush, terwijl de zang van frontmeid Elena Lacroix ons aan Britpoppers Echobelly deed denken - we vragen ons af of de jonge Elena ooit van Echobelly heeft gehoord? - toch hadden we nooit het gevoel naar een kloon te kijken. Daarvoor gaf het bandje zich te fel, met songs die uitblonken in een machtige opbouw én afbouw. Ze leken zelf overweldigd aan het eind van het optreden, want de zangeres bleef maar stamelend alles en iedereen bedanken. Tweede ep’tje 'Coralline' verscheen vorige week en werd gemasterd en gemixt door Mark Gardener van Ride(!). Een aanrader.
Terug naar 18 januari dit jaar. Uit het niets kondigde BRNS een afscheidstournee aan. Het allerallerlaatste concert stond gepland in de Botanique. De tickets waren in een paar uur uitverkocht. Dit weekend hadden zowel de grootste internationale als nationale gebeurtenis in de muziekwereld voor ons een link met Mexico. Vier decennia geleden was They All Went To Mexico onze eerste kennismaking met countryheld Willie Nelson, die dit weekend negentig kaarsjes mocht uitblowen. In 2011 was (I’ve Never Been To) Mexico onze eerste kennismaking met BRNS. Dat was in café Video in Gent. En het was dan ook cool om twaalf jaar later afscheid te kunnen nemen in de even knusse omgeving die de rotonde van de Botanique is.
De changeover na Eosine had iets bevreemdends. Hoe moet het voelen voor een groep om een allerlaatste keer die instrumenten op het podium op te stellen? Ook tijdens het optreden dachten we er vaak aan hoe de band het moest ervaren om dit akkoord of dat nummer een allerlaatste keer te brengen. De propvolle rotonde eerde samen met de band de dertien jaar die ze de Belgische muziekgeschiedenis inkleurden met aanstekelijke, dansbare mathrock. De set had veel aandacht voor laatste album 'Celluloïd Swamp' dat ze, door de pandemie en door een afgelaste toer wegens gebroken arm van de drummer, veel te weinig live konden spelen. Toch waren het de oudere songs die de bovenhand haalden, al was het maar door de resem gasten die de nostalgische trip mochten aandikken.
Vroeg in de set deed Here Dead He Lies, van het eerste singeltje, de houten vloer danig daveren. Tim Philippe zong zich ondertussen de ziel uit het lijf op een manier die ons amper deed geloven dat hij net gerecupereerd was van stemproblemen. Na een half uurtje werd ex-bandlid Lucie Marsaud uitgenodigd om mee te spelen op Hurts, waarna My Head Is Into You de zaal voorspelbaar op zijn kop zette. Dat feestje ging verder, toen de elektronica aanhef van Familiar, een song die ze naar eigen zeggen maar zelden live speelden, uitmondde in een knotsgekke acte de présence van Carl Roosens. De man die destijds de hoes van debuut ‘Wounded’ tekende, hoste sneller dan zijn schaduw, rappend over het veel te kleine podium. Net voor het hij terug de coulissen indook, sloot hij laconiek af met de woorden “Ik geef vanavond mijn ontslag”. Tja…
Wie alleszins niet mocht ontbreken op deze laatste keer BRNS, was César Laloux. Tegenwoordig breekt hij potten met Ada Oda, maar van het prille begin tot 2017 was hij toetsenist en extra percussionist bij BRNS. Op het slotfeest mocht hij Deathbed naar een kookpunt stuwen. “I love you so / I loathe you so / and if you think I lie you’re very close” werd als een anthem meegescandeerd door de zaal. Laloux ging even in de zaal naar zijn vroegere band kijken tijdens afsluiter Get Something, maar sloot samen met Lucie Marsaud opnieuw aan voor de bisnummers. Mexico was natuurlijk het verwachte bommetje in de extra time, maar ultieme stuiptrekking Our Lights zette de Botanique zo mogelijk nog meer in de fik, de hete adem van het dreigende einde in de nek voelend. De zes muzikanten vielen elkaar vooraan het podium in de armen en dankten buigend het trouwe publiek.
Een echte extra toegift zat er niet meer in, maar de band keerde toch nog een allerallerlaatste keer terug voor een finale groovy jam. Op de uitbundige tonen van ABBA’s Dancing Queen floepten de zaallichten aan, verdwenen de bandleden opgelucht dansend van het podium en viel het doek definitief over een band die wat ons betreft qua talent niet hoefde onder te doen voor vaderlandse grootheden als dEUS of Girls In Hawaii.
Eosine kun je deze week op 5 mei nog zien op het Aralunaires festival in Arlon, een dag later in Beauraing of in juli op het Dour Festival. En BRNS… tja… laten we dan maar hopen op een reünieshow in 2030?