Novastar - Kelderliedjes

Arenbergschouwburg, Antwerpen, 13 november 2015

Joost Zweegers was alleen op pad, maar hij had een concept bedacht. Alle instrumenten, die thuis in zijn kelder stonden, de plaats waar zijn liedjes ontstaan, had hij bij zich: een zestal gitaren, twee piano’s, een krukje, een lamp en een glas water. Meer had Zweegers niet nodig om de oerversies van de Novastarsongs te presenteren, een soort vervolg op de solotournee die hij vijf jaar geleden al ondernam. Alleen speelde hij deze keer ook op verzoek. 

“Als je iets wil horen, roep je maar”, zei Zweegers, maar bedeesd als de Vlamingen zijn – zelfs in Antwerpen – waren de mensen vooral gekomen om te luisteren. Dus kregen we vooral zijn eigen keuzes en hij liet dan ook de grootste hits voorbijkomen. Het was even wennen, want opener The Best Is Yet To Come bleek vooral heel vreemd. Het leek wel alsof het lied dat Joost zong en het lied dat hij op gitaar speelde twee verschillende waren.

Daarna werd het beter en niet toevallig kwamen de liedjes, die in de oerversie het best tot hun recht kwamen, uit de meest recente en meest intieme plaat van Novastar, ‘Inside Outside’. Prachtig was bijvoorbeeld Light Up My Life, dat een versie op Cubaanse tres meekreeg, of Kabul, de ode die Joost Zweegers nu al ongeveer anderhalf jaar voor zijn vrouw speelt.

Daarnaast kwamen we ook te weten dat Wrong het oudste en allereerste liedje was dat Zweegers voor Novastar schreef. Hij speelde het al toen hij nog straatmuzikant was en, voor het als eerste single werd uitgebracht, had hij het tien jaar verguisd. Onbegrijpelijk, want het blijft overeind in al zijn vormen.

Als voorbereiding op deze concerten was Zweegers zelf ook weer in zijn eigen oude platen gedoken en had hij naar eigen zeggen nummers herontdekt. Zo kwam het dat we ook Millersan, uit de debuutplaat, voorgeschoteld kregen. Een ander hoogtepunt was een langere versie van Lost & Blown Away die overging in een versie van When The Lights Do Down On The Broken Hearted dat, vertraagd en met enkel piano, kwetsbaarder dan ooit tevoren klonk.

De echte verrassingen kwamen er aan het einde van de show, toen Joost het publiek aanmaande om verzoekjes te schreeuwen. En dan doet de Vlaming dat: pas als hij niet meer anders kan. En zo kwam het dat we een vrij lange en atypische bisronde kregen, die begon met Sundance, een klein en veelal vergeten liedje uit ‘Almost Bangor’. Ook Waiting So Long werd nog eens bovengehaald – een nummer dat Novastar in 2008 schreef voor de Nederlandse versie van Music For Life – en als afsluiters kregen we nog Making Waves (gespeeld op zijn “oudste en mooiste gitaar”) en Ten Eleven, een liedje dat al meegaat sinds de finale van Humo’s Rock Rally in 1996.

Met deze tournee toonde Joost Zweegers zich in zijn meest breekbare vorm. Een artiest die zijn oerversies durft te spelen op een podium en ook nog eens op verzoek durft te gaan - zij het dat dat publiek daartoe aangemaand moest worden - voelt zich goed in zijn vel. Een plaat opnemen is altijd worstelen en zwoegen voor Zweegers, maar een liedjesschrijver, een artiest is hij in hart en nieren.