Novastar - Blub, ik ben een vis

Arenbergschouwburg, Antwerpen, 'Inside Outside', 9 mei 2014

Wij houden van mensen die iets doen omdat ze niet anders kunnen. Joost Zweegers is zo een mens. Platen maken is voor hem geen pretje, maar werken, zwoegen en lijden. En toch doet hij het, want Zweegers is muzikant in hart en nieren. Met dezelfde overgave staat Zweegers op het podium als Novastar, maar daar voelt hij zich dan weer als een visje in het water. De Antwerpse Arenbergschouwburg was de laatste halte van de tournee voor dit visje.

Wie de plaat al gehoord heeft denkt meteen: de perfecte locatie. En dat was ook zo. Zeker als het even heel klein mocht zoals in het eerste gedeelte van het lieflijke Kabul dat Joost Zweegers schreef voor zijn vrouw die hem zo geduldig heeft bijgestaan (“Maybe I'm just not grateful enough”) in de moeilijke en lange opnameperiode. Of tijdens de intro van When The Lights Go Down On The Broken Hearted dat solo door Zweegers werd ingezet en dat monumentale nummer herleidde naar het essentiële nummer over hartzeer dat het in feite is.

De setlist was grofweg in twee verschillende delen te verdelen: 'Inside Outside' en hits. Het duurde tot het tiende nummer vooraleer er met Mars Needs Woman naar ouder werk werd teruggegrepen. Niet dat dat stoorde, want Joost is blij met zijn nieuwe plaat en wil ze dan ook dolgraag laten horen en 'Inside Outside' is –  niet onbelangrijk – ook een hele mooie plaat. Opener van de avond was het door Aram Van Ballaert op Spaanse gitaar ingezette doodeerlijke nummer In Love With Another, misschien wel al meteen een hoogtepunt.

Nog een hoogtepunt was Faith In You met de lange diepe uithalen van Zweegers. Daarna was het de beurt aan Tumulus Man waarbij de aanwezigen meteen in het ritme meeklapten tijdens de intro. Datzelfde publiek kon een eerste herkenningsapplaus geven bij die prachtsingle Closer To You dat solo werd ingezet door Zweegers. Toen zaten we al aan nummertje acht in de setlist.

Light Up My Life, een nummer dat – zo hebben we al gemerkt – zich zelfs in ons hoofd nestelt als we het al dagenlang niet meer hebben gehoord. Vervolgens was het aan Mars Needs Woman, When The Lights Go Down On The Broken Hearted en Because om het publiek te doen smullen en de reguliere setlist af te sluiten. Tijdens die laatste stond Zweegers trouwens voor het eerst recht achter zijn piano, stopte hij op een bepaald moment met spelen en ging a capella verder met de steun van het publiek en de bovenkant van de piano als zijn persoonlijke drumstel.

In de bisnummers werd nog één keer teruggegrepen naar 'Inside Outside' met de titelsong en dan was het aan de hitmachine Joost: Never Back Down werd snel herkend en dan moest het laatste kwartet songs nog komen. Achtereenvolgens Wrong, The Best Is Yet To Come, Lost & Blown Away met extra gitaarsolo en een afsluitend Caramia waarin Zweegers met zijn blote handen mee ging meppen op de cimbalen van zijn drummer toonde nog maar eens aan hoe tijdloos en schitterend dat debuut van vijftien jaar oud ondertussen wel was.

Leuk om te zien was dat er een groep op het podium stond, eerder dan Joost Zweegers met een aantal muzikanten. Het duidelijkst werd dat in de instrumentale tweede helft van Mars Needs Woman waar Joost en gitarist Aram Van Ballaert naar elkaar toe stonden te spelen en op het einde van dat nummer zo dicht bij elkaar stonden dat ze bijna knuffelden. Knuffelrock in de meest letterlijke betekenis van het woord.

Het moet trouwens gezegd worden: Joost Zweegers is een plezier om naar te kijken. Zijn overgave is totaal. De muziek kruipt 'm letterlijk in het lijf. Hij huppelt, danst, waagt al eens een spontaan sprongetje, trapt mee op de maat van zijn muziek. Ook hier: omdat hij niet anders kan. Ook zijn manier van gitaarspelen zal wel altijd opmerkelijk blijven: de gitaar vaak hoog tegen de borst gedrukt, net onder de oksels, maar ook regelmatig wijd voor zijn lichaam uit of in verticale houding. Soms de rug gebogen, gitaar spelend met het gelaat naar de grond. Joost bespeelt zijn gitaar niet zomaar, hij liefkoost ze en danst ermee.

Eén keer, tijdens Fall Down, heeft Joost enkel een microfoon in zijn handen: een zeer vreemd zicht. Joost is een muzikant die zijn gitaar of piano nodig heeft zoals een paar schoenen bestaat uit een linker en een rechter om compleet te zijn.

Tijdens Fall Down bewoog Zweegers als een vis op het droge, maar in de Arenberg toonde hij zich een vis die ervan hield om rustig rond te zwemmen in zijn kommetje. Dat hij nog lang moge zwemmen.