Nouvelle Vague - Ceci n'est pas un cocktail party

Minnemeers, Gent, 22 oktober 2009

Het is bewezen: rond het zingen van andermans nummers kun je een aardige carrière opbouwen. Vraag het maar aan de meiden van Scala of aan die groep die het tot Rock Werchter schopte door nummers van Pink Floyd na te spelen.

Veel covergroepjes verdienen hun boterhambeleg door op dure cocktailfeestjes voor achtergrondmuziek te zorgen bij een receptie voor managers met overgewicht. Men zou op basis van hun platen kunnen vermoeden dat Nouvelle Vague in dat rijtje thuishoort. Tijdens hun optreden in de Democrazy in Gent rekenden ze met dat vooroordeel definitief af.

Met hun scherpe neus zoeken Marc Collin en Olivier Libaux - de breinen achter deze groep - in de archieven van de popmuziek naar verborgen pareltjes of gekende popsongs waar ze vervolgens de essentie uit distilleren en een nieuwe song rond opbouwen. Ze slagen er ook in om excellente performers aan te trekken om de nummers te zingen. In de Democrazy brachten ze de ravissante Nadeah Miranda en de uiterst charmante Melanie Pain mee.

Vooral die eerste blijkt een ongelooflijk getalenteerde performer te zijn. Niet alleen is zij een podiumbeest zonder weerga maar ook een aantrekkelijke blondine met een mooie stem die perfect toonvast zingt, als een bezetene over het podium kronkelt en niet te beroerd is om zich onder het publiek te mengen ter bevordering van de ambiance in de zaal. Neem ter illustratie de indrukwekkende performance - er is geen ander woord voor - die ze leverde tijdens het van Madness geleende en enkel door drums begeleide Grey Day.

De sfeer sloeg na zulke intense vertoningen vaak snel om met iets lichtvoetiger werk en daar bleek dan dat Nouvelle Vague-oudgediende Melanie Pain niet altijd moest onderdoen. Haar aanpak in bijvoorbeeld het enkel door akoestische gitaar begeleide God Save The Queen zorgde voor een leuke meezingdialoog met het publiek.

Het is moeilijk hoogtepunten te kiezen. Bela Lugosi's Dead is in de versie van Bauhaus al een fantastisch nummer en de versie die we te horen kregen als eerste bisnummer was minstens even indrukwekkend. Het in countrysferen verkerende Parade, een cover van Magazine, ook. Of de dromerige afsluiter In A Manner Of Speaking maar zeker ook het al eerder vermelde Grey Day.

Met hun repertoire van meezinghits had dit optreden gemakkelijk een feestje kunnen worden dat zelfs managers met overgewicht tot dansen had bewogen. Door de keuze voor minder bekende nummers werd het gewoon een fantastisch optreden. Daar geven wij nog altijd de voorkeur aan op een doordeweekse dinsdagavond.