Nothing - Er zit muziek in shoegaze
Het Bos, Antwerpen, 28 november 2014
Er zit nog steeds muziek in shoegaze. Daar zijn ze bij Het Bos duidelijk van overtuigd. En dan bleken ze nog eens gelijk te krijgen ook.
Aangezien Bar Mondial zijn deuren moest sluiten, was er in Antwerpen meer dan ruimte genoeg voor nog een club, waar de meer alternatieve muziekliefhebber aan zijn trekken kon komen. Dus zocht Scheld'Apen een pand uit aan de rand van de stad, ver weg van zeurpieten en huilebalken. Het Bos was het resultaat en de bomen die er werden gepland hadden deze keer de shoegaze als voedingsbodem. Nothing is de band rond ex-bajesklant en hardcoreband Horror Show-gitarist Dominic Palermo, die zijn heil zocht en vond bij de neuspeuteraars, die zo mooi als schoenstaarders worden omschreven. En we kregen er nog twee mooie voorprogramma’s bij.
Lokale helden Newmoon begonnen dan wel met klassieke shoegaze met de typische, in reverb gedrenkte zang, er bleek ook meer dan voldoende ruimte voor uitstapjes richting grunge en aanverwante. Nee, deze jongens staarden zich niet blind op het genre, maar durfden verder kijken dan de punt van hun schoenen. De helft van de tijd stonden ze dan wel met de rug naar het publiek, maar dat deerde niet. Dit zou best iets kunnen worden zo lang ze niet vastroesten in het genre. En dat zijn ze blijkbaar ook niet van plan. Van ons krijgen ze in elk geval alle lof.
Meer uitbundig, meer extravert ook waren Chain Of Flowers. Met wortels in de new wave en een punkattitude slingerden ze zich door een set, die de meter steeds verder leek te doen uitslaan. De nummers mochten er zijn en het geheel had af en toe wat weg van The Fall. Energie hadden ze immers te over en dat mocht ook blijken. Het werkte in elk geval aanstekelijk, ook al leek niet iedereen in de zaal het daarmee eens te zijn. Maar voor ons was de avond al geslaagd en de hoofdact moest nog komen.
De leden van Nothing zaten aan het einde van een lange tournee en daarom een beetje op het tandvlees. Maar dat bleek eigenlijk alleen uit de bindteksten waarin Palermo uitlegde dat ze de nodige moeite hadden om tijdig in Antwerpen te raken en daarvoor alle mogelijke transportmiddelen hadden ingezet. Ook zijn versterker balanceerde gevaarlijk op het randje van de afgrond waar het geluid betrof. Maar eens de muziek werd ingezet, leek al die vermoeidheid verdwenen, al hielden ze het - begrijpelijk - bij een relatief korte set.
En die set werd opgestart zoals een bulldozer met de woest grommende bas van Nick Bassett. Nog even een sample door de boxen jagen en met zoetzachte stem priemde zanger-gitarist Brendan Setta door de muur van gitaren, ook al waren die teksten zo goed als onverstaanbaar in het tumult. Het viel eigenlijk vrij snel op dat in de songs die Palermo zong (en schreef) duidelijk diens hardcoreverleden doorschemerde. Daarin waren minder compromissen te ontdekken dan in het werk van Setta, waarin meer gevoel lag, meer nuance ook. Maar de combinatie van de twee was net wat Nothing tot Nothing maakte.
Uit debuut ‘Guilty Of Everything’ gingen vooral Dig en Get Well met de pluimen lopen en van dieptepunten was er nergens sprake. Wel werd er af en toe boven water gekomen om naar adem te happen zoals in de mooie afsluiter B&E om dan gauw opnieuw de donkere, diepe wateren op te zoeken.
Misschien kan er nog wat geschaafd worden aan het geluid van de band vooraleer ze ook de grote festivals zullen platspelen. Tot zolang zullen wij met plezier zalen als Het Bos induiken om van dit soort bandjes te genieten.