Nordmann - Perfecte spreidstand
Handelsbeurs, Gent, 27 februari 2015
Een jazzgroep die eerder voor de grap deelneemt aan Humo’s Rock Rally en het uiteindelijk tot de tweede plaats schopt. Het klinkt onwaarschijnlijk, maar het is in het kort het verhaal van Nordmann. De Rock Rally verplichtte hen om gebalder over hun songs na te denken, maar voor hun debuutplaat ‘Alarm’ deden ze weer volledig hun eigen ding. Een plaat die ze trots voor kwamen stellen in een mooi volgelopen Handelsbeurs in thuisstad Gent.
De opstelling met stoeltjes en tafeltjes en de eerder saaie inleiding herinnerden ons er snel aan dat de roots van Nordmann in de jazz liggen. Maar de groep is meer dan dat. Een naam erop kleven is minder evident, maar dat het rockt en ballen heeft lijkt ons wel duidelijk.
De groep trapte de avond op gang met El Niño, waarbij de tenorsax een repititief thema voor zijn rekening nam en de rest van de band daar een bezwerende, zwoele en sexy saus overgoot.
In Jamanga liet de groep zich van zijn meest jazzy kant zien en werd er stevig op los geïmproviseerd. Zowel gitarist Edmund Lauret in het eerste deel, als saxofonist Mattias De Craene in het tweede deel schudden een dijk van een solo uit de mouw. Bassist Dries Geusens en Drummer Elias Devoldere vulden de gaten perfect op. De song leek bij momenten alle richtingen uit te vliegen qua sfeer, tempo en gevoel, maar slaagde er aan het eind toch in om ongeschonden te landen.
Pfut leek van start te gaan als wat een tv-tune uit de jaren tachtig had kunnen zijn, maar kreeg al snel enkele hooks en een stevige rocksbodem. De tenorsax freewheelde daar wild overheen tot het abrupte einde.
Een oosterse, openbloeiende intro gaf Paling een soort van Sunrise-gevoel tot de song tegen alle verwachtingen in alsnog terug in zijn schulp kroop. De gitaar en saxofoon speelden naast elkaar, maar slaagden er toch in om voor een complementair gevoel te zorgen.
Voor wie de Rock Rally gevolgd had, was The Pedestrian geen onbekende. Nu nam de groep de tijd om de song iets minder gebald te spelen en helemaal tot zijn recht te laten komen zonder dat hij aan rockattitude verloor. Ook titeltrack Alarm! was rock van de bovenste plank. Na een bas- en gitaarintro staken de drums en saxofoon de vlam in de pijp om op korte tijd te evolueren tot een uitslaande, moeilijk te controleren brand. Potig, robuust en gevaarlijk!
Met Astronaut sloot de band volgens saxofonist Mattias De Craen af met “een dansbare song, mits veel creativiteit”. Creativiteit was er inderdaad nodig, maar de groep zorgde wel voor de nodige energie en power.
Een erg dankbare band bracht tenslotte nog Nightwork. De song viel binnen met een muur van geluid, opgetrokken door de ritmesectie waar de saxofoon en gitaar een melodietje omheen legden en deinde uit als een soort van lullaby.
Nordmann is een groep die de spreidstand rock en jazz perfect beheerst; een groep bovendien, die perfect zijn plaats kan en zal opeisen tussen instrumentale, Belgische bands als Manngold (de Cobre), Condor Gruppe en Dans Dans. En bovenal een groep die er steeds in zal slagen om hun songs live die extra drive, dynamiek en verbazing mee te geven. Bij voorkeur te consumeren na zonsondergang en met een sobere lichtshow. De handelsbeurs bleek dus de ideale locatie.