Noorderslag 2014 - Bord voor je kop

De Oosterpoort, Groningen, Nederland, 20 januari 2014

Noorderslag, het nakomertje van Eurosonic. Maar aan de Hollanders zal het alvast niet liggen. Want de Oosterpoort bruist van activiteit. En ook wij snuiven dus de sfeer op, al geven we toe dat we het die vierde dag van het festival rustig hebben gehouden.

Je kan maar beter beginnen met het leggen van een stevige fond als je een avondje Nederlandse popmuziek tegemoet gaat. En dan komt een band als Monomyth als geroepen. In de schaars verlichte kelder van de Oosterpoort werd de duisternis door blauw licht doorbroken en liepen de spots als doorbloede aders over de muren. De muziek die daarbij hoort is hard, repetitief en werd in dit geval rondgestuwd door een hart van toetsen, waarbij gitaar en bas voor de nodige zuurstof zorgden voor dit logge, maar bewonderenswaardig lenige lijf. De drums voorzagen het geheel van de nodige energie. En wij testten onze nekspieren uit voor wat de rest van de Hollanders nog op ons af zou sturen.

Om Darryll-Ann jeugdsentiment te noemen zijn wij te oud. Hou het dan maar gewoon op sentiment. Want toen wij vernamen dat de band terug zou gaan samen spelen, waren wij opgetogen. Omdat we ze dan toch nog eens te zien zouden krijgen. Dat kan trouwens ook nog tijdens de rest van hun clubtournee, die hen door heel Nederland brengt. En ook daar willen wij zeker nog eens naartoe.

En al helemaal nu we hen op Eurosonic hebben zien spelen. Nu we gezien hebben dat ze er zin in hadden. Dat ze het jammer vonden dat er slechts tien liedjes in die veertig minuten pasten. Want de prachtige samenzang van de broers Paulusma en leadgitarist Anne Soldaat doet ons nog steeds vol melancholie wegdromen. En die leadgitarist weet ons nog steeds in vervoering te brengen met zijn schitterende solo's. De rest is dan gewoon genieten. Van stevige songs als Trip The Stairs Of het iets tragere, maar o zo mooie Seaborne West. Wij willen... Nee, wij zullen meer zien!

Net als Will Tura vorig jaar heeft Boudewijn De Groot een zeventigste verjaardag te vieren. Een generatie wordt oud. “En waarom niet het concept overnemen?”, moet ergens een manager gedacht hebben. In plaats van Triggerfinger werd The Kik aangezocht als bindmiddel van een avondvullend programma. Hun muziek, hoewel hedendaags, plaatst zich midden in de jaren zestig. En gezien hun stijgende populariteit leek dat een logische keuze.

Ze beweerden zenuwachtig te zijn en we kunnen dat best geloven. Deze show werd namelijk live uitgezonden op de Nederlandse televisie. Dave von Raven verklaarde zich eerst en vooral een grote fan en opende de avond met een retro-versie van Ballade Van Wat Beter Is. Daarna werd Boudewijn De Groot zelf op het podium gehaald en brachten ze samen NaastJjou.

Verder passeerde voor elk nummer een nieuwe bekende Nederlander, voor ons meestal onbekende, over het paard getilde persoonlijkheden. Neem nu Roos Rebergen. Ze kwam op als een verlegen typetje, met duim in de mond. Dat zal vast grappig zijn voor wie dat typetje kent, maar vanop Belgische afstand bekeken was ze gewoon een aanstellerige meid die Als De Rook Om Je Hoofd Is Verdwenen tot een stroperige pianoballad kwam reduceren. Of Ruben Hein, een man die in Nederland het marktsegment Gabriel Rios bedient zonder over diens stemkwaliteiten te beschikken. Zijn versie van Annabel deed ons Hans De Booij missen. Ook een kunstje natuurlijk.

Boudewijn zelf mocht een paar keer gewoon zelf komen optreden en dat waren nog de mooiste momenten. Ook al omdat hij zijn kleindochter had meegebracht om tussen hem en zijn uit honderd procent  rock-’n-roll bestaande zoon Marcel te dansen. Het oog wil tenslotte ook wat.

Hits als Meester Prikkebeen, Testament, Verdronken Vlinder en Meneer De President bleven jammer genoeg achterwege. Het zal wel aan die televisie-uitzending gelegen hebben. De wetten van het medium zijn nu eenmaal zo dat vaart vereist is en er was maar een goed uur zendtijd beschikbaar. Zonde, maar er wordt vast wel een tournee aan dit concept gebreid. Deze show was daar een teaser voor.

Maar dat is allemaal gezanik natuurlijk. Dat je als zeventiger al eens een gemakkelijk bord voor je kop wilt van een zakenman begrijpen we wel. Je wordt er vast niet slechter van. Van harte, Boudewijn.

Kristof Van Landschoot, Patrick Van Gestel