Noorderslag 2012 - Het andersvalide, kleine broertje

Verschillende locaties (Groningen), 15 januari 2012

Noorderslag wordt zo'n beetje beschouwd als het andersvalide kleine broertje van het grote Eurosonic, omdat het merendeel van de professionals het op vrijdag al voor bekeken houdt. Voor de doorsnee Hollander blijkt dat echter niet te gelden, want ook hier hing al snel het bordje "uitverkocht" in de verkooppunten. Wij waren blij dat we die laatste dag van dit indrukwekkende festival hadden meegepikt, want er stonden ons enkele mooie verrassingen te wachten.

Hij leek een beetje op een kind dat net ontdekt had dat Sinterklaas die nacht geweest was. Case Mayfield kon maar niet geloven dat hij daar nu stond, op dat podium op Noorderslag, met zowaar een band achter zich. Maar hij stond er wel degelijk. En hoe! Vier jaar had hij akoestisch gespeeld, maar vanavond had hij zijn elektrische gitaar ingeplugd om zo de liedjes van zijn binnenkort te verschijnen plaat helemaal tot hun recht te laten komen.

Ze verdienden het, die liedjes. Deze zielsverwant van Ray Lamontagne wist zoveel spanning in zijn nummers te verwerken dat je de rillingen zo over de ruggen zag lopen. Het verschil met Lamontagne is dat dit talent nog piepjong is, maar toch al bijzonder volwassen muziek maakt. Hij mocht dan wel altijd een kamerbrede lach op zijn gezicht hebben staan, als het om de knikkers ging, was hij een en al ernst. Dat bleek al uit opener Crooked Waits dat hij bijna tandenknarsend leek te brengen. Het schitterend opgebouwde Gone To The North barstte open als een vulkaan, die zijn bloedrode lava over het publiek stortte, maar liet die lava uiteindelijk ook weer stollen en beide natuurverschijnsels waren even indrukwekkend. Dergelijke opwinding was de hele set lang te voelen. Case Mayfield heeft talent en we mogen ons ongetwijfeld nog aan mooie dingen van hem verwachten. Laat die plaat dus maar gauw komen.

De kleine zaal van de Arenbergschouwburg lijkt ons ideaal om dit talent te huisvesten en staat garant voor een mooie kennismaking met het Belgische concertleven.

The Kik hadden zich eigenlijk gewoon beter De Kevertjes genoemd want ze doen wel heel erg sterk denken aan de vroege Beatles, maar ze zingen in het Nederlands. De heren zaten ook allemaal zoals het hoort in net iets té strakke pakjes. Zanger Dave von Raven ziet er uit als de ideale, ietwat nerdy schoonzoon, maar van het type waar de ouders zich wel eens aan zouden kunnen mispakken. Ook dat is helemaal conform het imago van The Beatles. Een Vox-orgeltje zorgde voor wat kleuraccenten bij liedjes die gingen over bijvoorbeeld "verliefd worden op een plaatje". Ook het archaïsch taalgebruik klopte in dit plaatje dus volledig. We werden er bijna verliefd op.

Op een Radio Modern feest wordt dit een geheide hit.

Zaal CKB was ingepalmd door de Nederlandse Radio 6, die zich concentreert op jazz en soul. The Very Next leken daar helemaal op hun plaats te staan. U kan hen vergelijken met onze eigen Lady Linn & Her Magnificent Seven. Alleen is de lady hier een sir en schurkt de muziek minder tegen de pop aan. Het bigbandgenre past dit gezelschap als een fluwelen handschoen. Elk van de zes blazers kreeg om de beurt zijn plaats onder de spots. En zanger Paul Van Kessel wist met doorleefde en perfect bij het genre passende stem het toch behoorlijk uitgebreide boeltje bij elkaar te houden. Liefhebbers zullen hier dan ook ongetwijfeld van smullen.

Dit gezelschap zou volledig tot zijn recht komen in een voorprogramma tijdens Gent Jazz.

In de Ray Cokes Noorderslag show werden in de tijdsspanne van een uur telkens vier bands voorgesteld. Zo leerden we Chef'Special kennen, een vijftal jonge mannen die een soort funky hiphop brengen. Ze zijn razend populair dankzij hun regelmatige televisieoptredens als vaste band in De Wereld Draait Door. De frontman heeft bovendien looks en pretentie die aan Chris Martin van Coldplay doen denken. Voor hun optreden was de Grote Zaal dan ook goed volzet. Ze haalden uit met hun enkele hits het publiek op hun hand en lieten allerlei gasten en tijdens één nummer zeven cheerleaders op het podium opdraven.

Chef'Special is een partyband die eigenlijk op elk familiefestival kan geprogrammeerd worden maar misschien toch net iets te Hollands is om bij ons aan te slaan. Eens testen op Marktrock?

Spinvis heeft op zijn nieuwe plaat dan weer enkele prachtige songs uit zijn mouw geschud en mocht die op Noorderslag in de kleine zaal komen voorstellen. Op basis van zijn succes in België zou men aannemen dat hij ondertussen wat meer volk zou aanspreken in eigen land maar blijkbaar valt dat tegen. Hij draait ondertussen lang genoeg mee om daar wat onverschillig onder te blijven en zette een stevige, mooie set neer, schijnbaar zonder al te veel moeite of verwondering. De celliste/toetseniste Saartje Van Camp ging wel volledig loos, bijvoorbeeld in afsluiter Kom Terug dat ze van een repetitief synthesizerritme voorzag. Een ander hoogtepunt was het monotone Club Insomnia dat een hypnotiserend effect had op de toeschouwers.

Spinvis is een regelmatige gast in onze concertzalen. Hopelijk kan hij binnenkort eens een zaal als de Ancienne Belgique uitverkopen.

Bart Constant heette vroeger About, draait vooral rond producer-zanger-knoppendraaier Rutger Hoedemaekers en heeft net zijn debuutplaat 'Tell Yourself Whateve You Have To' uitgebracht. Op Noorderslag werd hij begeleid door twee dames op respectievelijk drums en toetsen. Zelf zorgde hij voor de basistracks, speelde hij trompet en verzorgde hij de vocalen. Het resultaat was een soort new synthpop, gedragen door analoge drums en synthetische bassen waarover de toetsen, de trompet en zelfs een accordeon breed werden uitgesmeerd. Hoedemaekers' wat eigenzinnige stem deed de rest. Omdat het tempo van zowel de songs als de opvolging ervan hoog lag, was het bijna onmogelijk om niet meegesleurd te worden door de drive van deze show. Het had in elk geval iets, deze moderne aanpak van retro en het werkte aanstekelijk. Benieuwd of dit de Nederlandse landsgrenzen zal weten te doorbreken. Maar van ons mag het in elk geval.

Misschien is een vroege slot op I Love Techno een mogelijkheid om ook hier te lande voor wat bekendheid te zorgen.

Blaudzun is de alias van Johannes Sigmund, een singer-songwriter met een donkere stem, zwarte kleren, ravenzwarte haren en zwarte bril op zijn neus die samen met zijn baard en kapsel zijn gezicht in geometrische vlakken lijkt te verdelen. Een figuur, zoals dat heet. Zijn muziek doet aan Woven Hand denken, maar dan een minder obsessieve variant, en wanneer hij stroperig wordt ook aan Tom Mc Rae. Hij bracht een enkel nummer solo op ukelele maar dat werden grotendeels verknoeid door het luidruchtig babbelende publiek. De beste nummers zaten in het begin van de set, zoals Who Took The Wheel dat door een ook in het zwart gehulde dame werd voorzien van extra drum en opener Flame On My Head, dat ingezet werd op akoestische gitaar.

Blaudzun speelt op het 'We Are O'pen Festival' in Trix begin februari.

Na drie dagen Eurosonic stond ook Noorderslag dus weer garant voor een paar fijne ontdekkingen, zij het van eigen bodem (of toch bijna). Wij hopen hen allen terug te zien op de daartoe bestemde podia, voor het grote publiek dat ze onderhand allemaal wel verdienen.

Kristof Van Landschoot, Patrick Van Gestel