Nonkeen - Fascinatie wordt plezier

Muziekodroom, Hasselt, 23 april 2016

Al van toen ze piepjong waren, bleken de drie heren, die Nonkeen uitmaken, gefascineerd door muziek. Dat veruiterlijkte zich nu pas in een plaat. En het was die plaat, die ze in de Muziekodroom kwamen voorstellen. Min of meer dan toch.

Hij heeft een achtergrond in talloze punkbands, maar tegenwoordig schenkt Andrea Belfi lijf en leden aan het akoestisch-elektronisch experiment en met name aan de percussie. Met een beperkt drumstel (snare, kickdrum, tomtom, een enkel cimbaal en wat andere attributen) en een aantal knoppen en schuiven combineert hij akoestische percussie met elektronica. En ook die bestuurt hij met de sticks - een combinatie van paukenstokken en borstels.. Telkens hij het elektronisch drumpad aantoetste, werd er ook een vaak dronerige, aanhoudende synthtoon gelanceerd, die hij steeds weer van muzikale richting deed veranderen. Het resultaat was best intrigerend en verdiende de aandacht die het kreeg. Maar of het langer had moeten duren?

Wie dit leest, kent ongetwijfeld de achtergrond van Nonkeen. Dus daarmee gaan wij u hier niet vervelen. Nu ‘The Gamble’ in de rekken ligt, was het dus tijd om daar een concertvervolg aan te breien. Die tournee was nu een week aan de gang en passeerde dus ook in Hasselt.

Drummer Frederic Gmeiner was zo vriendelijk om tekst en uitleg te voorzien; over hoe ze eigenlijk de heleboel uit de studio mee op tour hadden genomen; over hoe ze niet enkel nummers van de plaat zouden spelen; en uiteraard om wat reclame voor nieuw werk te maken.

Die reclame werd trouwens erg ver doorgedreven. Want na drie nummers werd de set plotseling gebroken omdat bassist Sebastian Singwald een plaat had opgelegd. Niet zo gek, zou u kunnen denken, gezien op zo’n plaat wel eens vaker wordt voortgebouwd, maar dat was nu dus niet het geval. De herwerkte versie van twee songs (Animal Farm en Chasing God Through Palmyra) van de plaat werd namelijk op een 12” gezet. En – zo legde toetsenist Nils Frahm later uit – omdat het moeilijk was om die te reconstrueren in een live setting, speelden ze de plaat dan maar gewoon af terwijl het kwartet (want ook voorprogramma Andrea Belfi stak een percussief handje toe) drankjes uitdeelde. Leuk, maar een beetje overbodig.

Dan gebeurden er heel wat spannender dingen tijdens de show. Zoals nieuwe song My Circle, bijvoorbeeld, waarvan Belfi de percussie opstartte en de ritmesectie de bubbel creëerde waarbinnen Frahm zijn Rhodes kon doen rondtollen.

Of de afsluiter en misschien wel het absolute hoogtepunt, die door Frahm als een golfslagbad in beweging werd gezet, maar geleidelijk aan evolueerde naar een razende storm totdat uiteindelijk iedereen weer in de pas ging lopen.

Het illustreerde perfect het verschil met de soloshows van Frahm. De dynamiek van de band zorgde namelijk voor interactie, waarbij de leden elkaar nauwlettend in het oog hielden. Belfi, die hier dus bijkluste, was zelfs met de rug naar het publiek opgesteld om zijn maats beter in het oog te kunnen houden.

Dat Belfi erbij was, betekende ook dat de percussie van groot belang was. Eén van de nummers bestond trouwens voor drie kwart uit percussie, die gespeeld werd op log drums en een marimba-achtig effect teweeg brachten. In dat nummer legde de hele groep zich trouwens toe op die percussie.

Soms was het behoorlijk funky, zelfs dansbaar en werd er geknipoogd naar de krautrock zonder zich te verliezen in ellenlange, muzikale woestijntochten. Maar evengoed was het andere keren ingetogen en dromerig waardoor steeds weer contrasten werden tevoorschijn getoverd, eigenlijk net zoals dat op de plaat het geval was, maar dan voor de ogen van een enthousiast publiek.

Uiteraard was het Frahm, die de lijnen voor dit concert uitzette, maar dit was meer dan een soloconcert van de kleine Duitser. En het staat nu al vast dat hier een vervolg aan komt. Daarvoor werd er op het podium duidelijk meer dan genoeg plezier gemaakt.

Wie de doortocht van Nonkeen ook eens wil meemaken, kan op 23 april nog naar KERK Gent, waar de band ook speelt.