Noel Gallagher's High Flying Birds - Niet alles volgens The Masterplan

Vorst Nationaal, Brussel, 19 april 2016

Noel Gallagher houdt van België; vooral van de voetballers; en de liefde is wederzijds. Na een zinderend concert in de AB afgelopen maart en een knalprestatie op het hoofdpodium van Rock Werchter deze zomer, streken hij en zijn High Flying Birds neer in ons land. In Vorst Nationaal deze keer, met in hun zog de Amerikaanse band Augustines.

Augustines brengt op 10 juni een nieuw, derde album uit, maar daarvan speelde de band vanavond enkel het openingsnummer, tevens de vooruitgeschoven single. En het mag gezegd: Are We Alive kan zich gerust naast het beste uit 'Rise Ye Sunken Ships' en 'Augustines' zetten. Van die twee albums speelde de band uit New York Shitty (zoals Billy McCarthy het zei) ook telkens twee nummers tijdens hun te korte set die desondanks weer eens aantoonde dat Augustines geboren zijn voor grote zalen als deze of - waarom niet - voor een groot zomerfestival.

“Wat laat hij het toch allemaal makkelijk lijken”, dachten we na drie songs van Noel Galagher en zijn High Flying Birds, maar dan, net na In The Heat Of The Moment ging zijn gitaar dood. Gallagher lachte het eerst nog weg, vroeg om wat Belgische moppen en stelde voor om de band wat te laten jammen. "Maar ik hoorde ze soundchecken en ze klinken verschrikkelijk, dus dat is geen goed idee", grapte hij. Toen verdween de superster in de coulissen en het duurde tien lange minuten eer het euvel opgelost raakte. Daarna wandelde hij doodgemoedereerd het podium weer op, sloeg hij zijn gitaar aan met een lange, achteloze haal en bleef hij even met de vinger naar de hemel wijzen. Gevangen in een spot leek hij wel één of andere godheid. Even leek het euvel nog niet opgelost, maar gitarist Mickey wist het juiste knopje te vinden en de Riverman kon uitvaren.

Talk Tonight, de eerste Oasis-song, werd op gejuich onthaald en onder de visuals van een zwiermolen draaide alles weer vlot en werd de ene topschijf aan de andere geregen. Daarbij was er overvloedig aandacht voor de erfenis van Oasis nadat You Know We Can't Go Back de boel wat opkoterde.

Dat vooral die oude songs uit duizenden kelen werden meegezongen, is een open deur intrappen. Maar dat is ook geheel terecht, want na al die jaren staat die Champagne Supernova nog altijd te blinken en worden we nog altijd vrolijk bij Sad Song en alle andere parels die hier soms verrassende uitvoeringen kregen dankzij de toevoeging van blazers, energiek pianospel en beklijvende gitaarsolo's.

Veel bindteksten gebruikte Gallagher niet, maar wanneer hij het deed, vlogen de gebruikelijke fucks vlot in het rond. Toen hij voor The Mexican de man in de zaal met een Mexicaanse vlag tot een reactie wou dwingen, maar deze nogal schuchter reageerde, schreeuwde hij: "Are you a deaf fucking Mexican? Play The fucking game, man!" Maar hij toonde zich ook van zijn gevoelige kant in Half The World Away bijvoorbeeld dat hij opdroeg aan alle Mancunians in de zaal.

En al verliep dus niet alles volgens The Masterplan en was zijn doortocht niet verrassend omdat hij identiek dezelfde setlist speelde als de dag ervoor. Toch bezorgde Noël Gallagher zowel de oude als de jongere fans een mooie avond. En dat voor de zoveelste keer. “Ik treed hier zo vaak op, ik zou een fucking huis in Brussel moeten kopen”, zei hij. Van ons mag het, zeker met een bisronde als dit met zowel Wonderwall (semi-akoestisch), AKA... What A Life als Don't Look Back In Anger.

Oh ja, en Kevin De Bruyne, Noël Gallagher vindt jou de beste roodharige voetballer ooit! Dat moesten we je nog zeggen.