No Age - Rommelig, rammelend, razend
Trix, Antwerpen, 21 juni 2013
Wie een beetje vertrouwd is met No Age, weet wat hij/zij mag verwachten van een optreden van de desbetreffende band: rommelig, rammelend, razend en zo verslavend. En dat was in Trix niet anders, maar dan met extra beekjes zweet.
Perfect gecast, Believo! als voorprogramma. De eigenzinnige, van rock, noise en experiment doordrenkte songs van dit Kempense trio paste als gegoten bij wat nog volgen zou. Jammer dat het allemaal een beetje statisch bleef, maar dat had dan weer te maken met de ondraaglijke temperaturen in de bar.
Af en toe werden de remmen losgegooid (in Superstructure onder meer) en dan was het echt raak. Hier zit in elk geval nog toekomst in. Dat bleek bijvoorbeeld toen ze nog een gloednieuw - de tekst stond op een spiekbriefje – nummer (All My Fake Plants Died) aan de set toevoegden en daarvoor enkel gitaren (en dus geen bas) gebruikten. Noteer ons maar als fan.
Maar op het vlak van stage presence hebben deze kempenzonen wel nog één en ander te leren van de wolven van No Age, die al van bij de eerste akkoorden de benen losgooiden en de zweetdruppels in het rond zwierden. Als je dan ook nog eens over songs beschikt, die gapende wonden slaan, dan is het pleit uiteraard al voor de helft gewonnen.
Toch klopte de aankondiging op de website van TRIX – “Who needs a bass player?” – niet helemaal, want voor de nieuwe songs gordde zanger-drummer Dean Spunt ook (minstens) twee keer de basgitaar om. Das was al meteen het geval bij opener No Ground. Trouwens, van de zogezegde verbeterde instrumentbeheersing waarvan sprake in een interview was bijzonder weinig te merken. Beide heren hotsten en botsten nog steeds alle mogelijke richtingen uit. Maar daar maalde niemand om. De vibe zat immers goed en dan wordt een fout aangeslagen akkoord gewoon mee doorgeslikt.
Zelf hadden we de indruk dat met de nieuwe songs eerder werd teruggekeerd naar het begin dan voortgebreid aan de kous die ze met ‘Everything In Between’ hadden opgezet. Spunt liet de snare voortdurend voor wat hij was terwijl hij tekeer ging op zijn toms, hetgeen Lock Box een tribale ondertoon gaf. En Randall ging zijn versterkers te lijf tijdens I Wont Be Your Generator. Maar een nummer als Circling With Dizzy bewees dat No Age nog steeds No Age is, inclusief rommelige solo, die uiteindelijk toch weer helemaal goed kwam. Zelf brak ons het zweet helemaal uit bij de onderbuikgitaar van Glitter of het hypernerveuze You’re A Target, maar dat kan ook aan het weer gelegen hebben.
Wie er dus op bais van de nieuwe plaat op rekent een volledig ander No Age te zullen zien, kan beter thuisblijven. Want die nieuwe zal dan wel anders zijn, maar echt volgens de regels spelen, zal dit duo waarschijnlijk nooit doen.