Nils Frahm - Van de ene verbazing in de andere

Handelsbeurs, Gent, 17 mei 2015

Nils Frahm has lost his mind. Dat was wat hij ons probeerde wijs te maken toen hij vorig jaar aan nieuw werk en een nieuwe tour begon. Maar laat je niks wijsmaken: Nils Frahm weet verdomd goed waar hij mee bezig is. Dat bleek ook weer in de Handelsbeurs.

Zelfingenomen als je bent, denk je na x aantal jaren dat je niet meer verrast kan worden. En dan stoot je plotseling op iets als Dawn Of Midi, Amerikanen met Aziatische roots, die een soort van – en nu wordt het moeilijk - geïmproviseerd experimentele en gemuteerde jazzrock spelen op piano, staande bas en drums. Het soort muziek waarin je jezelf kan verliezen; dat, net als je denkt weer bijgebeend te zijn, plotseling al drie straten verder staat. Vanuit schijnbare diffusie wordt een ijzersterke eenheid gesmeed, die tot in de laatste vezel wordt uitgepuurd. Het resultaat was dansbaar, funky, vreemd, soulvol, sexy en nog een aantal adjectieven, die we niet meteen onder woorden kunnen brengen. Dawn Of Midi, noteer de naam! Wij staan in elk geval weer met beide voeten op de grond.

Maar het publiek, dat op Nils Frahm afkwam, was wel een en ander gewend. Want ook die weet zijn publiek steeds weer te verbazen. Deze keer had hij een immens, zelf gebouwd windorgel bij, voorzien van drie reeksen houten orgelpijpen, waardoor wind werd gejaagd. De muziek deed denken aan iets panfluitachtigs, maar dan veel machtiger en veel breder gaand.

Frahm liet het daar ook nooit alleen bij. Hij combineerde de verschillende instrumenten op het podium zodat je als luisteraar een divers klankenpatroon kreeg voorgeschoteld, dat als een kleurrijke waterval over je heen stroomde. De Fender Rhodes werd zo bij het windorgel gevoegd. De bassen werden uit de synth getoverd en gesampled waarna de uitgeklede buffetpiano zorgde voor een Satie-getint toetje.

Omdat die buffetpiano zo naakt werd gehouden, was dat ook een soort van visueel spektakel. De hamers, die ritmisch de snaren betokkelden, hadden een haast hypnotisch effect. Er was trouwens nog een reden waarom die piano daar op die manier stond opgesteld. De jonge Duitser betokkelde de blootgelegde snaren als een harp terwijl hij onder het toetsenbord zat. Dat thema werd dan overgenomen op de toetsen. Het geheel had een bijzonder romantisch effect.

Ook de vleugel mocht uiteraard niet ontbreken en speelde de gekende hoofdrol in zijn For - Peter - Toilet Brushes – More, waaraan toch weer allerlei minimale toetsjes (de borstels over de microfoons bv.) werden toegevoegd. En ook voor opener Ode was het enkel de vleugelpiano, die werd ingezet. Om daarna over te vloeien in een concert, waarvan wij alvast nog niet bekomen zijn.

Er zijn nog details, die het vermelden waard zijn. Het dubbele gebruik van dezelfde toetsen bijvoorbeeld, waardoor de noten als mitrailleurschoten op je afkwamen; de beats, die de songs hier en daar ondersteunden, en deden uitschijnen dat dit een dj-set was, …

Eigenlijk viel je van de ene verbazing in de volgende, had je ogen en oren tekort om alles te kunnen vatten. Nils Frahm lapte het hem weer, leverde een gans ander concert af dan hij tijdens de vorige tournee deed en belooft, zonder dat dat onder woorden werd gebracht, nog meer verrassingen voor de toekomst. Wij staan al te popelen.