Nick Lowe & Band - Voer voor fijnproevers
Stadsschouwburg, Brugge, 13 februari 2012
Nick Lowe maakte met 'The Old Magic' een geweldig mooie, pretentieloze plaat met zijn eigen typische aanpak van country, pop en luisterlied. Die plaat kwam hij voorstellen in de stadsschouwburg in Brugge, een prachtige zaal waar geen enkele slechte zitplaats is. Wij genoten dus met volle teugen van deze fijnproeversavond. En u weet: zo gemakkelijk vervallen wij niet in superlatieven.
Lowes pianist, Geraint Watkins, nam solo de honneurs waar als voorprogramma. Zijn muziek ging nogal vaak de boogie-woogiekant uit, met hier en daar een vleugje Randy Newman. Vaak gromde hij melodieën mee en met de lollige verhaaltjes tussendoor vonden wij hem echt een eersteklas barpianist-entertainer, zo één uit de zwartwitfilms. De sfeer zat ook direct goed, met countryballades als Darling Companion of rock-'n-roll als Johnny B Goode en Mystery Train.
Ook Nick Lowe deed het solo voor de eerste twee nummers. Stoplight Roses was nog pakkender dan op plaat in deze uitgepuurde versie. De prachtige tekst en Lowes zalvende stem maakten dat we voor deze song alleen al de trip naar Brugge zouden maken. De vierkoppige band met stuk voor stuk onderlegde muzikanten met meer feel dan technische prestatiedwang zette een pittig What Lack Of Love Has Done in en gooide er een pompend Ragin' Eyes achteraan.
Bitterzoete ballads en meer uptempo nummers bleven elkaar afwisselen. Lowe weet met zijn Engelse flair een verfijnde vorm van country te brengen, ver weg van alle squaredances en yeehaw-kreten. Er klonken vocaal wat echo's door van Nat King Cole en muzikaal kwam Jim Reeves om de hoek piepen.
Soms - zoals tijdens Has She Got A Friend? - dreigden de teksten wat zeperig te worden maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door meer venijnige dingen als I Trained Her To Love Me. Bij I Read A Lot maakten we ons de bedenking dat Paul McCartney geniaal wordt bevonden als hij dergelijke croonsongs brengt, terwijl Lowe het eigenlijk toch wel een pak beter doet.
Ook Cruel To Be Kind kreeg in een erg mooi tijdloos arrangement van ons het predikaat "Perfecte Pop". "It's a good song, still is.", zei Lowe met een verontschuldigende grijns en we konden hem enkel maar gelijk geven. Het uptempo Sensitive Man deed ons qua arrangement even denken aan Dylans Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again.
House For Sale kreeg weer zo 'n beheerst, understated arrangement waar we van snoepen, en I Knew The Bride (When She Used To Rock 'N Roll) bleef een gedroomde uitsmijter, waarbij Geraint Watkins nog eens loos mocht gaan. Lowe kreeg daarna een verdiende staande ovatie en gooide er nog vier bisnummers achteraan, waarvan Only A Rose (met Geraint Watkins) het mooiste, When I Write The Book en What's So Funny About Peace Love & Understanding de bekendste, en Tokyo Bay - bijna op Elvistempo - het leukste was.
Het mooiste bewaarde Lowe echter voor het laatste. Hij bracht na een lang applaus nog een cover van Alison in zijn eentje, die zonder blozen naast het origineel van zijn kompaan Elvis Costello mocht staan. Genieten tot het laatste moment dus. Foutloze, sublieme muziek in een prachtige zaal - het jaar is nog maar net begonnen maar dit komt alvast in ons eindejaarslijstje.