Änglagård - Eb en vloed

Spirit of 66, Verviers, 5 april 2015

De vorige passage in Verviers dateert al van twaalf jaar geleden, maar de bandleden herinnerden het zich duidelijk alsof het gisteren was. Een sensatie in de jaren negentig, splitte de progressieve cultband Änglagård een eerste keer al na twee albums. Wanneer dan in 2012 de geweldige comebackplaat ‘Viljans Öga’ verscheen, kon een nieuwe Europese tournee niet lang uitblijven. 

Änglagård - Eb en vloed



Maar dat bleek ook het voor het laatste album met toetsenist Thomas Johnson en drummer Mattias Olsson in de rangen te gelden. Olsson zou een nieuwe uitdaging vinden in de formaties Kaukasus en Necromonkey. Stichtend gitarist Tord Lindman en de klassiek getrainde fluitiste Anna Holmgren vonden onversaagde wapenbroeders in twee vaste leden van Brighteye Brison. Die groep mag dan een minder duistere visie op progressieve muziek hebben, toetsenist/saxofonist Linus Kåse en drummer Erik Hammarström hebben zich de monsterreputatie van hun nieuwe werkgever met verbazend gemak toegeëigend. Een andere aanwinst is bassist Johan Brand die zijn vintage Rickenbacker en zijn Moog Taurus-baspedalen geweldig liet ronken.

Voor alle duidelijkheid: Änglagård is geen zoveelste neoprogoutfit, maar “the real thing”, een band met een sound die teruggrijpt naar de orgels, fluiten en mellotrons van de seventies. Opvallend omdat de bandleden ten tijde van het meesterlijke debuut ‘Hybris’ (1994) jonge twintigers waren. De rentmeesters hebben de gouden seventies zelf niet bewust meegemaakt. Toch stond hier een band die de geest van de jaren zeventig incorporeert en de fakkel overneemt van het vroege Genesis en King Crimson. Met composities die bol staan van sfeer- en tempowisselingen.

Änglagård maakt het zijn publiek niet gemakkelijk. Een volslagen leek zou de eerste tien minuten kunnen afdoen als het stemmen van de instrumenten. Maar het duidelijk met deze muziek vertrouwde, enthousiaste publiek wist wel beter. Sowieso schuwt deze band geen risico’s en deed er nog een schep bovenop door het concert te starten met Introvertus Fugu (Den Asociala Blåsfisken) part 1, een embryonaal werk dat misschien wel een vierde studioplaat aankondigt.

De setlist in Verviers kwam sterk overeen met die van hun Japanse tour, die vereeuwigd werd op de vorig jaar verschenen live-dubbelaar ‘Prog på Svenska’. Dus kregen we bijna de hele ‘Hybris’ (Vandringar i VilsenhetKung Bore en het fantastische Jordrök) als een vloedgolf over ons heen. Want dat is misschien nog de beste omschrijving voor hun muziek, die zich duister ontrolt tussen eb en vloed. De ene keer een pastorale idylle, meteen daarop een orkaan. Ook de opvolger ‘Epilog’ kwam langs met eveneens hoekige, breed ademende groepsklassiekers als Höstsejd en Sista Somrar. Uit het recente ‘Viljans Öga’ hoorden we Längtans Klocka en Sorgmantel.

Met niets anders dan een spaarzame belichting sprak de muziek helemaal voor zich. Zo zou het altijd moeten zijn. Anderhalf uur later nodigde de band iedereen uit voor een gezellige babbel bij de toonbank, waar vooral het oogstrelende vinyl van ‘Viljans Öga’ en ‘Prog på Svenska’ gretig door de handen ging. 

5 april 2015
Christoph Lintermans