Neve Festival - dag 3 - Slotakkoord in majeur
De Warande, Turnhout, 14 november 2012
Alexandre Tharaud en Fred Hersch staan beiden aan de top van hun vakgebied. Tharaud is het jonge klassieke pianowonder en Fred Hersch het door de wol geverfde jazzicoon. En onze eigen Jef Neve haalde ze naar De Warande in Turnhout voor het slotakkoord van zijn eerste festival als curator, een rol die hij drie dagen lang met verve bekleedde.
Tijdens zijn matineevoorstelling las Alexandre Tharaud uit het werk van Scarlatti, Ravel, Mahler en Beethoven. Aan variatie geen gebrek. De Parijzenaar speelde feilloos en met een beheersing die grensde aan de perfectie.
Na de barokke stukjes van Scarlatti, was Ravels impressionistische 'Mirroirs'-cyclus een verademing en dan vooral de Odysseaanse omzwervingen van Le Barque Sur L'Ocean. Tharaud evoceerde eerst wind en golven en rust en eenzaamheid en dompelde het publiek daarna onder in een reeks draaikolken waar men in Walabi jaloers op zou zijn.
Het ging er tijdens Tharauds concert veel formeler aan toe dan de voorbije dagen. Enkel als alles perfect zat, je een speld kon horen vallen en de tourneuse de pages haar stoel nog een centimetertje naar links has opgeschoven, wilde Tharaud beginnen. De stukken vereisen dan ook een stalen concentratie. Wel hadden we het gevoel dat hij de laatste maten van Beethovens Apassionata snel en hevig afhaspelde omdat zijn tourneuse een pagina was vergeten om te slaan.
Mooi en bloedstollend
Ook ontbrak het ons bij al die bovenmenselijke grandeur wat aan emotionele betrokkenheid. Geen nood, want we hadden het Fred Hersch Trio nog te goed. Het doorleefde Tristesse, geschreven voor de overleden drummer Paul Motian, duwde een enorme krop in onze keel. Hersch, die zelf ongeneeslijk ziek is en enkele jaren geleden ontwaakte uit een coma, is een man die weet wat sterfelijkheid betekent. Het was aangrijpend te zien hoe hij de trilling van zijn laatste noot helemaal liet wegdeemsteren voor hij zich weer tot het publiek richtte.
Als componist en solist op de piano is Hersch een genie. En voor u ons al te hyperbolisch taalgebruik verwijt, de jongere generatie van Brad Mehldau en Jef Neve zal dat zonder twijfel beamen. Wie denkt dat Hersch maar een stijve hark is, had in De Warande zijn solo's moeten horen. Ze liepen over van verbeelding en kleur, uitgediept met een subtiele dosis humor en speelse knipoogjes naar zijn voorhangers.
In Dream Of Monk, een ode aan je-weet-wel-wie, herkenden we flarden van diens kenmerkende vierkant draaiende stijl. In Forerunner benaderde de Amerikaanse pianist dan weer de gekke ritmiek van de originele componist van het stuk, Ornette Coleman. Na iedere strak afgekorte minimelodie gaf hij zijn drummer Eric McPherson en bassist John Hébert vrij spel om de leegte in te kleuren. En dat deden ze met evenveel begeestering als hun mentor.
Het trio swingde al van bij de eerste compositie, Whirl. Halverwege Sad Poet (opgedragen aan Antonio Carlos Jobim) introduceerde Hébert een simpele baslijn die zo uit een film noir geplukt leek. Hersch volgde eerst slaafs en begon dan te rebelleren, aanleiding voor McPherson om een wilde drumsolo uit te rollen. Even later werd Colemans Lonely Woman in de handen van Hersch bijna een dodenmars. De jazz van het Hersch Trio was dus niet alleen mooi, maar ook bloedstollend.
Het begin van een traditie?
Helaas voor de afwezigen, want er waren nog heel wat lege plaatsen in de Warande. En dat was ook het geval bij Alexandre Tharaud en Jose James, toch stuk voor stuk namen die volle zalen zouden moeten trekken?
Aan Jef Neve zal het alvast niet liggen. Hij was gedurende het hele festival een uitstekende gastheer. Hij was programmator, woordvoerder en supporter tegelijk. Tijdens zijn eigen concert nam hij de tijd om alle medewerkers ruimschoots te bedanken. Tijdens en na concerten begaf hij zich tussen het publiek. En voor hij zelf plaatsnam voor het slotconcert, plaatste hij nog even onopvallend een flesje water bij Hersch' piano. Het kostte hem allemaal geen moeite.
Als eenmalig gebeuren was het Neve festival een schot in de roos. Maar we geven graag deze gedachte mee: Waarom wordt het geen jaarlijkse traditie? Een herfstvariant op Middelheim en Gent Jazz? Een All Tomorrow’s Parties voor de Lage Landen? U mag er alvast op rekenen dat wij dan opnieuw van de partij zullen zijn.