Neve Festival - Trip van Parijs naar Detroit

De Warande, Turnhout, 10 november 2014

De Warande en Jef Neve: het blijft een succesverhaal. Neve krijgt al voor de tweede keer de kans om zijn persoonlijke favorieten naar Turnhout te halen. Hij piept daarvoor binnen in alle kamers van zijn muzikale brein. Dag twee van het Neve Festival was een boeiende trip van Parijs naar Detroit, met een programma rond Verlaine-poëzie, zijn eigen soloset en de smeulende soul van Amp Fiddler.

Neve Festival - Trip van Parijs naar Detroit



De eerste naam op Neves lijstje? Les Fêtes Galantes. Een driekoppig ensemble, dat de gelijknamige dichtbundel van Paul Verlaine brengt op muziek. Jazz- of rockliefhebbers in de zaal merken meteen het nogal onconventionele instrumentarium op: met harp, cello en een sopraanstem.

Voor het programma lieten verschillende Belgische componisten hun creativiteit los op de schrijfsels van Verlaine. Maar Claude Debussy moctht de spits afbijten met drie composities die zijn verbluffende veelzijdigheid toonden. Hoogtepunt: een wervelend, opera-achtig Fantoches, met een glansrol voor zangeres Emilie De Voght.

Daarna stapte Kurt Van Eeghem het podium. Niet om met de muzikantes een rondje ‘De Drie Wijzen’ te spelen. Wel om de odyssee van de poète maudit langsheen religie en bordelen, liefde en geweld (lees: zijn relatie met Rimbaud), stad en platteland toe te lichten. De opgeblazen verteltrant van Van Eeghem: je moet ervoor zijn. En jammer genoeg bleef het rond de inhoud van de getoonzette gedichten opvallend stil.

Geen nood: de muziek straalde. Veerle Simoens presenteerde in Sur L’Herbe - een stuk van Jan Van der Roost - een staalkaart van cellotechnieken, waartegen de harp van Leen Van der Roost weerwerk bood. Colombine van Wouter Lenaerts bevatte meer dan een memorabele passage. En de vrije vorm van A la promenade,  een stuk dat Neve schreef, zorgde voor een verfijnd slot.

Een kwartiertje later was het Jefs beurt om De Warande in te pakken.
Lees hier wat hij uit zijn mouw schudde.

Amp Fiddler en zijn briljante band verzorgden de laatavondvoorstelling. Geen harp en cello deze keer, maar ook geen gitaar. Synths en Fiddlers eigen voorbindkeyboard zorgden voor de melodieën en de solo’s. Het was de ideale muziek voor wie bij Neve te lang had moeten stilzitten. En ook al was het publiek eerder beperkt, Fiddler kreeg heel wat mensen aan het dansen.

Frontman Joseph ‘Amp’ Fiddler is geen groentje. In de jaren tachtig en negentig versterkte hij Parliamant en Funkadelic. Hij komt uit Detroit, de bakermat van Motown en van techno. En was met eigen ogen getuige van The Supremes en Marvin Gaye in hun hoogdagen.

Geen reden tot bescheidenheid dus. Toch maakte hij een verlegen indruk bij het eerste nummer. Fiddler kwam langzaam in de stemming en bewoog lenig en beheerst. Als een lichtgewicht-bokskampioen.

Disco, spacefunk, fusion, en rasechte soulballads … we kregen het allemaal voorgeschoteld. In anti-oorlogssong Love And War bracht Fiddler de Marvin Gaye in zich naar boven. En smokkelde hij het Love Supreme-mantra van John Coltrane naar binnen. Knipoogjes die extra punten verdienden.

De man achter de keyboards wisselde tussen verschillende vintageklanken: van Moog tot Hammond. En de ritmesectie toverde de donkere Kuub om tot een kleurrijke dansvloer. In tegenstelling tot Neve plakte Fiddler zijn songs vaak aan elkaar. Waardoor de temperatuur almaar steeg.

Met andere woorden:  Jef Neve stelde ons op enkele uren tijd bloot aan een rijk spectrum van stijlen, gevoelens en achtergronden. We hebben dus weer genoeg reden om uit te kijken naar de volgende editie van zijn festival!

Ontdek ook wat Neve klaarspeelde tijdens zijn soloset.

10 november 2014
Fabian Desmicht