Nelly Furtado - Ultratop of -flop?
Vorst Nationaal, Brussel, 8 november 2008
Ja, ook wij hebben onze kleine kantjes. Toen aangekondigd werd dat Nelly Furtado voor het eerst een Belgisch zaalconcert zou verzorgen, stonden we al bijna op de spreekwoordelijke eerste rij. Het frêle Canadese popzangeresje met Portugese roots dat in 2000 voor het eerst van zich liet spreken, is ondertussen uitgegroeid tot een zelfbewuste, volwassen vrouw van achtentwintig lentes jong wiens seksappeal momenteel enkel overtroffen wordt door haar hitparadesucces. En dus flitsten we op een druilerige maandagavond als een pijl uit een boog (of toch zoiets) naar Vorst om ons gedurende een tweetal uurtjes eens goed te laten verwennen door… Nelly’s muziek.
Over het voorprogramma, het Duitse Reamonn, kunnen we kort zijn: grotendeels gemist, en niet eens met tegenzin. Daarna kregen een machogitarist en rapper Socrates, die we later overigens terug zagen opduiken in Nelly’s begeleidingsband, nog even de taak het publiek op te warmen. Sta ons toe hier zedig over te zwijgen, dat lijkt ons voor alle betrokkenen het beste.
Ook het optreden van la Furtado beloofde aanvankelijk weinig spectaculairs. Een ongeïnspireerde podiumopstelling (verhoogje hier, trapje daar) en dito lichtshow, en bovendien betrapten we er ons op dat we tijdens de eerste songs veeleer oog hadden voor de lenige dansers (twee van elke kunne) dan voor de ster van de avond. Gods wegen zijn toch soms zo ondoorgrondelijk… Nelly had trouwens heel wat extra volk meegebracht naar Brussel, onder meer ook een achtergrondzangeres die zich zowaar eventjes aan Justin Timberlake’s Sexy Back mocht wagen. Geen sinecure, zo bleek.
Maar goed, u vraagt zich natuurlijk reeds enkele alinea’s af hoe mevrouw Furtado het er zelf van af bracht. Wel, laat ons beginnen met wat uiteindelijk - draai of keer het zoals u wil - slechts van secundair belang is: ze zag er pico bello uit in de diverse kleedjes die ze speciaal voor ons had geselecteerd uit haar garderobe (en vooral in de spannende witte broek en bijhorend glittertruitje tijdens de finale), haar kinderlijk gegiechel tussen de nummers door werkt nog altijd ontwapenend en… het wonder der natuur kan nog een behoorlijk potje zingen ook.
Alleen wil Nelly live vooralsnog van te veel muzikale walletjes tegelijk eten en miste dit concert daardoor, jammer maar helaas, de nodige coherentie. Na enkele aanstekelijke popdeuntjes uit het begin van haar carrière (I’m Like A Bird, Turn Off The Light) dacht moeders mooiste ons ineens op een veel te lange serie half geslaagde ballades te moeten trakteren, en dat had ze beter niet gedaan. Oké, haar akoestische versie van Gnarls Barkleys Crazy mét publieksparticipatie was aandoenlijk en bleef verrassend genoeg overeind. En ondanks het feit dat ons dertienjarige nichtje ons er al herhaaldelijk mee bestookte, zijn we ook de huidige nummer één in de Ultratop, het nochtans vrij melige All Good Things (Come To An End), nog niet beu gehoord. Waarvoor hulde.
8 november 2008