Neko Case - Professionele parels

De Roma, Antwerpen, 6 december 2013

Het was een beetje schrikken. Dat geven we graag toe. Want in de wild-weelderige rode haardos van Neko Case waren aan de slaap de eerste grijze slierten te zien. Even waren we vergeten dat zelfs eeuwig jonge dames ouder worden. Maar dan was er die stem. En al de rest werd meteen bijzaak.

Want daarop zit voorlopig nog helemaal geen sleet. Evenmin als op haar uitstekende band trouwens, bij wie ook al het nodige grijs te bespeuren viel. Zij speelden als een goed op elkaar afgestelde falanx, de wapens stevig in de hand en op één kaarsrechte lijn; vanaf de basis – een uitstekende, frivole ritmesectie met drums en (vooral) staande bas – over de gitaren, inclusief lapsteel en banjo tot de extraatjes. Die bestonden uit een prima achtergrondzangeres (die er onder meer in Lion’s Jaws bovenuit stak) en de toevoeging van een occasionele trombonestoot.

Neko Case zorgde dan uiteraard zelf voor de (rode) kers op de taart met haar kraakheldere stem, waarmee ze vanaf opener Where Did I Leave That Fire, dat ze, zoals wel vaker op de avond solo inzette, tot het grommende Ragtime, waarmee de set van eenentwintig songs (met inbegrip van vier bisnummers) werd afgesloten. Het deed er met andere woorden niet toe dat de inkomhal van De Roma slechts half gevuld was. Case en haar band maakten er een erezaak van om van elk nummer een feest te maken.

Wij noteerden onder meer Tigers en Set Out Running als hoogtepunten, maar genoten evengoed van meer recente nummers als Man dat op het einde van de reguliere set zat en het al eerder vermelde Ragtime, waarbij de blazers werden nagezongen door de band. Soms was het pure pop wat voorgeschoteld werd, dan weer schuurden haar liedjes tegen de (alt)country aan, maar altijd was het bloedmooi en opvallend zuiver gezongen.

Dat de chemie binnen de band goed zat, uitte zich in het voortdurende dollen met elkaar en het vertellen van allerlei bizarre grapjes aan het publiek. Dat Case Wish I Was The Moon per ongeluk – en tot groot jolijt van de rest van de groep - twee keer inzette was dus geen enkel probleem en beÏnvloedde Maybe Sparrow, dat eigenlijk aan de beurt was, helemaal niet. Professionalisme ten top, zeg maar.

Maar de muziek van de roodharige Canadese leunt duidelijk te erg aan tegen het Amerikaanse songidioom om echt potten te breken aan deze kant van de oceaan. En dat is bijzonder jammer. Maar niet getreurd: de zwijnen, die wel de weg naar De Roma hadden gevonden, konden zo des te meer van deze parels genieten.