Neil Halstead - Eenvoud siert
undefined, 20 november 2016
Er was duidelijk iets te doen in de buurt van Muziekcentrum TRIX, toen Neil Halstead zelf amper een parkingplaatsje vond en zich plotseling tussen een bende Cure-fans bevond. Hij vroeg zich trouwens ook af waarom al dat publiek niet een paar honderd meter verder zat. Maar wij wisten wel beter.
Een middeleeuwse troubadour, daar deed voorprogramma Annelies Monseré nog het meest aan denken. Met bas, akoestische gitaar, en een minuscuul keyboard omringde ze haar hoge zang en zoog ze je binnen in een wereld van traditionals of eigen liedjes, die daar tegenaan leunden en die kopje-onder werden gehouden in een oceaan van reverb. Vaak waren ze niet langer dan een minuut en was de muziek van een kinderlijke eenvoud. Altijd was het speciaal en ongewoon in een wereld van hapklare songs, die stijf staan van de marketing en commercie. Voorwaar een gewaagde onderneming, die fans van June Tabor en anderen vast zal aanspreken.
Een echte aanleiding voor deze minitournee was er voor Neil Halstead niet. Hij werd gewoon uitgenodigd om te spelen op Le Guess Who? en breide daar dan maar een rondrit aan. Geen sprake van nieuw werk dus in de setlist, maar de aanwezigen mochten hun favorieten – ook van Mojave 3 en Slowdive – gerust aanvragen. Dat gaf soms wel eens problemen, waardoor een liedje diende afgebroken te worden omdat hij de tekst kwijt was en soms had hij ook geen enkel idee hoe eraan te beginnen, maar over het algemeen diste hij de songs met veel plezier op.
Daarvoor had hij echt niet veel nodig. Een akoestische gitaar en een stoel volstond. Wel had hij een mondharmonica bij zich, maar gezien de houder ontbrak, diende hij het publiek (onder meer voor Wittgenstein’s Arm) te vragen of iemand hem kon bijstaan. Tevergeefs! En dus floot hij dat deel maar, niet altijd even toonvast. Het was uiteindelijk geen enkel bezwaar.
Van Slowdive werd enkel Allison opgediept. Maar Mojave 3 kwam ruimschoots aan bod met mooie versies van onder meer Who Do You Love, Yer Feet (de afsluiter), Prayer For The Paranoid en een prachtig My Life In Art. Verder werd er vooral uit soloplaat ‘Palindrome Hunches’ geciteerd, maar kwam ook een nerveus Elevenses langs, dat - zo vertelde hij erbij - gebruikt werd als muziek bij een anti-drug-reclame, hoewel hij het had geschreven terwijl hij onder de cocaïne zat.
Uiteindelijk nam hij afscheid met een mooi Full Moon Rising voor hij zijn “small beer” helemaal leegdronk en zich aan de bar zette. Dit was zo één van die optredens, die perfect aantonen hoe mooi eenvoud kan zijn. De kou had dan ook geen enkele vat op ons toen wij tevreden huiswaarts keerden.